Ήταν λίγος καιρός μετά το σχολείο.
Είχα αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου για τα πράγματα και μια λέξη άρχισε να παίρνει
επικίνδυνο νόημα, μια από αυτές που έχεις στο ντουλαπάκι του μυαλού σου όταν περιγράφεις
κάτι, αλλά στην ηλικία που ήμουν δεν έδινα την ιδία βαρύτητα όπως ένας «περπατημένος»
στα χρονιά. Τη λέγανε θλίψη.
Έπρεπε οπωσδήποτε να δω τι θα κάνω
με την ζωή μου να βρω ποιος είμαι και τι θέλω. O Νίκος ήταν φίλος μου από το γυμνάσιο,
πάντα τον συμπαθούσα γιατί ένιωθα ότι τον προστάτευα. Ήταν κοντός και χοντρουλής,
σχεδόν μπούλης! Εγώ είχα ανάστημα και μαγκιά. Έτσι δέσαμε, αυτός είχε τον προστάτη
του κι εγώ τον αυλικό μου. Μετά το σχολείο χαθήκαμε. Ο Νίκος ερωτεύθηκε μια Γερμανίδα
στις διακοπές και έφυγε για δυο χρονιά στο Βερολίνο. Εκείνος περνούσε καλά όσο εγώ
έψαχνα απαντήσεις για μένα. Βρεθήκαμε μόλις γύρισε στο Θησείο ένα πρωί τρίτης.
«Σε αισθάνομαι ξένο», είπα
«Σε βλέπω ίδιο», απάντησε
«Μα πως γίνεται αυτό?»
«Δεν ξέρω ίσως έμεινες πολύ με
τον εαυτό σου?»
«Αυτό ήταν!», σκέφτηκα μόλις χωρίσαμε,
θα βρω μια σχέση!
Σε δυο μήνες ήμουν με την Βίκυ, φοβερό
κορίτσι, από την αρχή με έβγαλε στη ζωή. Άρχισα να δουλεύω σε ένα καφέ, να παρακολουθώ
τα μαθήματα στη σχολή μου. Έγινα άνθρωπος! «Ποιος είμαι?», «Τι θέλω?» το άφησα
για κάποια άλλη στιγμή.
Στον τρίτο χρόνο χωρίσαμε. Δεν είχε ενδιαφέρον για μένα πια. Και ένιωθα πάλι
αυτή την άβουλη θλίψη. Πήρα ένα μήνυμα μια Κυριακή πρωί από το Νίκο, για re-union της Γ’ γυμνασίου. Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι αλλά δεν είχα δει
παλιούς συμμαθητές για χρόνια κι ήταν ευκαιρία για κουτσομπολιό. Ο Νίκος καθόταν
διπλά στη Μαίρη, από τότε την έβρισκα ωραία και νομίζω και ο Νίκος αλλά δεν το είχε
παραδεχτεί ποτέ. Βρεθήκαμε έξω από το μαγαζί φεύγοντας περπατήσαμε μαζί μέχρι
το μετρό
«Ρε Νίκο δεν με γεμίζουν οι άνθρωποι πια»
«Φυσικό αφού για σένα ο καθένας ανήκει
σε μια κατηγορία, που την έχεις ψάξει και δεν έχει ενδιαφέρον»
«Φοβερό!» Διαφορετικότητα των ανθρώπων!
Αυτό αξίζει να ψάξω.
Άρχισα να είμαι πιο άνετος, είχα
τη λύση τώρα. Έκανα φίλους, εκδρομές, πάρτι. Έγινε χαμός! Μετά από ένα ξέφρενο γλεντι
έπεσα με τα ρούχα στο κρεβάτι κι άρχισα να κλαίω. Πάλι με είχα κοροϊδέψει, η θλίψη
ήταν εκεί. Μέσα στο πανικό μου σκέφτηκα ο Νίκος, αυτός κάτι θα μου πει. Το επόμενο
πρωί πήγα σπίτι του:
«Φοβάμαι το κενό που νιώθω»
«Μεγάλωσε την αλήθεια μέσα σου»
«Ναι!!» Έτσι θα γίνει.
Έλιωσα στο διάβασμα, πήρα το πτυχίο
μου, διάβασα ότι νόμιζα πως θα με κάνει καλύτερο. Βρήκα αξιόλογους ανθρώπους κι
άκουγα τα πάντα, κρεμόμουν από τα χείλη τους ακόμα κι αν μου έλεγαν καλημέρα. Κι
όμως τίποτα. Ο Νίκος είχε βρει μια δουλειά στην Αγγλία και την επόμενη μέρα θα έφευγε
έπρεπε οπωσδήποτε να τον δω, θα κάναμε
πολύ καιρό να τα ξαναπούμε
Νίκο δεν έχω άλλο κουράγιο έψαξα όλες τις αλήθειες, έκανα λάθη, βρήκα
σωστά, απέφευγα το κενό, ένιωσα την αγάπη κι ακόμα νιώθω χαμένος
Πρέπει να φύγω έχω ένα ταξίδι να προλάβω.
Δεν μιλάς σοβαρά? Εγώ πνίγομαι!
Κοιτά, αφού όσα σου είπα δεν σε βοήθησαν, δεν έχει νόημα… Θέλω κι
εγώ να κάνω το δικό μου ταξίδι και να το ζήσω.
Έμεινα να κοιτάζω το ταξί που έστριβε
στη γωνιά.
Θ.α Χ.αρώ
