Δεν θέλω κόσμο και φασαρία

- Καλημέρα!

-Καλημέρα παιδιά!

Κάθε μέρα για είκοσι χρόνια έμπαινα στο χώρο εργασίας μου και προτού φτιάξω τον καφέ μου πάντα χαιρετούσα τους συναδέλφους μου. Άλλους τους συμπαθούσα κι άλλους όχι. Άλλοι με βοηθούσαν, άλλοι με δυσκόλευαν. Πάντως κάθε μέρα συνεργαζόμουνα με αυτούς τους ανθρώπους. Κακά τα ψέματα, σε μια εργασία με ωράριο αναπτύσσεις σχέσεις μακροχρόνιες. Με αυτούς τους συναδέλφους μοιράστηκα τη γέννηση του παιδιού μου, (έστω και για δευτερόλεπτα αφού έφυγα τρέχοντας!) με αυτούς την επαναπρόσληψη της γυναίκας μου, αυτούς κέρασα στα πρώτα γενέθλια του μωρού μου, οι ίδιοι μου έκαναν έκπληξη στη γιορτή μου. Γενικά έχω καλές σχέσεις μαζί τους, με εκτιμούν θα έλεγα αλλά και εγώ με τη σειρά μου τους σέβομαι.

Έτσι και σήμερα ξεκίνησα από τις οχτώ το πρωί, πήγα τον μπόμπιρα σχολείο, άφησα το αυτοκίνητο μου σπίτι και συνέχισα με τα πόδια να πάρω το μετρό.

Είχαμε κάνει μια εκδρομή οικογενειακώς στην Εύβοια και αδημονούσα να περιγράψω στους συνεργάτες μου πως τα πέρασα.

Κατέβηκα στο Σύνταγμα και με βήμα γοργό προσπερνούσα τους υπόλοιπους ανθρώπους στο δρόμο, όπως συνήθιζα πάντα.

Το ξενοδοχείο ήταν χάλια – ανάθεμα το internet! – και με το που φτάσαμε σκάσαμε στα γέλια! Αφού προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο μικρό γιατί γελούσαμε, συνήλθαμε και πήγαμε να φάμε σε μια ταβέρνα.

Προχώρησα οχτώ τετράγωνα από το σταθμό και έστριψα στον ίδιο δρόμο που έστριβα πάντα όταν πηγαίνω στη δουλειά.

Θέλαμε να φάμε θαλασσινά κι έτσι παραγγείλαμε χταποδάκι, καλαμαράκια, ουζάκι και μια χωριάτικη. Αφού το κατευχαριστηθήκαμε ζητήσαμε το λογαριασμό.

Τράβηξα τη συρόμενη πόρτα – πάντα προς τα έξω – και με το κλασικό μου χαμόγελο είπα το «καλημέρα» μου.

Δεν ήταν ακριβά. Για την ακρίβεια τριανταπέντε και πενήντα έλεγε η απόδειξη. Έκανα να βγάλω το πορτοφόλι αλλά μόλις το άνοιξα δεν είχα παρά δεκαεφτά ευρώ. «Δεν πειράζει αγάπη μου, σήμερα πληρώνω εγώ», προσφέρθηκε η γυναίκα μου.

Μόνο κάτι φάτσες περίεργες γυρίσανε και ανταποκρίθηκαν στο χαιρετισμό μου. Όλες άγνωστες! Πήγα και στάθηκα κατευθείαν στην ουρά μου έγραφε: «εγγραφές ανέργων»

Διαφορετικοί - Ίδιοι

Από τη μία μου γιαγια πήρα τη θεατρικότητα των κινήσεων της, από την άλλη την ηρεμία της σκέψης της. Από τον ένα μου παππού την οργανωτικότητα και το «πρόγραμμα», από τον άλλον την οικογενειακή θαλπωρή και το σεβασμό. Από τον πατέρα μου την αναλυτική και επαγωγική σκέψη, από τη μητέρα μου τον αυθορμητισμό και το συναισθηματικό μου κόσμο. Ο αδελφός μου με έμαθε να κατανοώ τη διαφορετικότητα και να πιστεύω στους εναλλακτικούς δρόμους, η γυναίκα μου με ολοκλήρωσε. Τα ξαδέλφια μου με κοινωνικοποίησαν και με στήριξαν, οι φίλοι μου με αγάπησαν και με συντροφεύουν.
Οι συνάδελφοί μου…
Οι θείοι μου…
Οι μαθητές μου…
Οι γνωστοί μου…
Οι άνθρωποι που διασταυρώθηκαν οι ζωές μας…

Από όλους αυτούς πήρα και παίρνω πράγματα, πήρα και παίρνω συναισθήματα. Με πρόσεχαν και με προσέχουν σε στιγμές που για μένα είναι ανύποπτες.

Σκέφτομαι ότι τελικά όλους τους κουβαλάω μέσα μου. Με τα καλά και τα αρνητικά τους. Με τα σφάλματα και την ομορφιά τους. Ξέρω ότι είμαι ένα ψηφιδωτό αποτελούμενο από στοιχεία όλων αυτών των προσωπικοτήτων.

Ξέρω ότι είμαι ίδιος με αυτούς αλλά διαφορετικός
Ξέρω ότι είμαι διαφορετικός από αυτούς αλλά ίδιος

Δηλαδή πως αλλιώς?

Τελευταία στιγμή τραβήχτηκα και το σκαμπίλι που προοριζόταν για το αριστερό μου μάγουλο μαστίγωσε τον αέρα. Το επόμενο λεπτό ίσα που είχα προλάβει να κλειδώσω την πόρτα του δωματίου μου, όταν εκείνος έπεσε με ορμή πάνω της.

-Πόσες φορές στο έχω πει? Γιατί δεν έκανες σεξ μαζί του?

Έκλαιγα με λυγμούς. Προσπαθούσα να καταλάβω τον τρόπο που σκεφτόταν ο πατέρας μου. Τι ζητούσα δηλαδή? Απλά, να βγω πρώτο ραντεβού και να μην κάνω σεξ με τον άλλον.

Γενικά είχαν περίεργες αντιλήψεις οι γονείς μου. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, συνέχεια με μάλωνε όταν έκανα τα μαθήματα μου .

-Πάλι διαβάζεις? Γιατί δεν πας έξω να παίξεις με άλλα παιδιά? Όλο ασχολείσαι με τα μαθήματα λες και πρόκειται να καταφέρεις κάτι διαβάζοντας!

Αργότερα όταν ήμουν στο Λύκειο και καμιά φορά καθόμουν κι έβλεπα ταινίες μαζί τους, μου έδινε εκατό ευρώ και μου έλεγε:

-Καλά, εσύ τι κάθεσαι μέσα? Πάρε τα λεφτά και πήγαινε να πιεις κανένα ποτό! Α και που ‘σαι? Μην τολμήσεις να με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις που είσαι! Και το σημαντικότερο, η πόρτα θα είναι κλειδωμένη πριν τις έξι το πρωί! Αν θες να γυρίσεις νωρίτερα να κοιμηθείς σε καμιά φίλη σου!

Ακόμα και πρόσφατα στο πανεπιστήμιο. Χρώσταγα τέσσερα – πέντε μαθήματα για το πτυχίο κι η μάνα μου έλεγε:

-Ο Χριστός κι η Παναγία κορίτσι μου! Άραξε καμιά δεκαριά χρόνια στη σχολή σου και μετά βλέπεις… Σε πιασε τώρα να γίνεις πανεπιστημιακός.

Όλα αυτά τα χρόνια πάντα μίλαγα με τις φίλες μου και διαφωνούσαμε. Εκείνες δεν αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα, τουναντίον.

Πόσο θα ήθελα να είχα τα δικά τους…

Επειδή

Επειδή τα πόδια σου είναι πάντα πιο κρύα από τα δικά μου

Επειδή με κοιτάς στα μάτια και νιώθω το πιο ακριβό αντικείμενο του κόσμου.

Επειδή με προσέχεις περισσότερο από εμένα αλλά κι επειδή με μισείς λιγότερο.

Επειδή τρως πιο αργά από εμένα.

Επειδή με αγκαλιάζεις όπου με βρεις.

Επειδή προσπαθείς για όσα μας αφορούν.

Επειδή όταν κλείνομαι στον εαυτό μου με ανοίγεις.

Επειδή δεν μου ζητάς όπως εγώ.

Επειδή τα ελαττώματά μου δεν θες να τα αλλάξεις.

Επειδή τα ελαττώματά μου τα αγαπάς.

Επειδή κάνεις έρωτα μαζί μου κι όχι με την εικόνα μου.

Επειδή όταν φοβάσαι το μοιράζεσαι.

Επειδή όταν αγχώνομαι με ηρεμείς.

Επειδή όταν ηρεμώ με αγχώνεις.

Επειδή όπου πάω σε κουβαλάω μαζί μου.

Επειδή δέχεσαι κάθε μου αλλαγή.

Επειδή κάθε μέρα είναι μια έκπληξη

Επειδή μαζί σου ανακαλύπτω τα όρια μου.

Επειδή δεν ανταλλάσεις απλά συναισθήματα.

Επειδή δεν ψάχνεις τα γιατί.

Μάλλον επειδή…

Αντίστροφη Μέτρηση

10

…λεπτά αργότερα να έφευγα με το αυτοκίνητο μου δεν υπήρχε περίπτωση να την προλάβαινα. Είχαμε τσακωθεί και της είχα μιλήσει πολύ άσχημα. Όπως όλοι οι τσακωμοί μας, έτσι κι αυτός δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Έφυγε κλαίγοντας σταματώντας το πρώτο ταξί που βρήκε.

9

…μέρες είχα να τη δω πριν το χθεσινοβραδινό. Πάλι είχε έρθει σπίτι αργά το βράδυ – ή νωρίς το πρωί –, όπως συνήθιζε. Μου είχε πει ότι θα έβγαινε γιατί γιόρταζε ένας πρώην συνάδελφος της. Της έφτιαξα να φάει μια ομελέτα και τη νανούρισα στην αγκαλιά μου. Με πλήρωσε με ένα γλυκό φιλί.

8

….η ώρα είχα ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι και έκανα βόλτες μη μπορώντας να συγκροτήσω τη σκέψη μου. «Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό?», σκεφτόμουνα. Είχα καταλάβει ότι είχε πιει και ότι συνεχώς απέφευγε το βλέμμα μου. Όταν πια ξαπλώσαμε μου γύρισε την πλάτη και εκεί διαλύθηκε κάθε μου αμφιβολία.

7

…πύλη από Αθήνα για Λονδίνο. Διάβασα στον πίνακα πτήσεων στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ύστερα από λίγο είχε και εκείνη σηκωθεί και σύρθηκε μέχρι την κουζίνα. Φάγαμε σιωπηλοί πρωινό χωρίς να αποπειραθεί να σηκώσει το βλέμμα της για να ανταμώσει το δικό μου.

6

….φορές τη ρώτησα εάν συνέβη κάτι αξιοσημείωτο χθες το βράδυ στην έξοδό της. Όλες το αρνήθηκε καταφατικά! Δεν μπορούσε να μου κρυφτεί και το εκμεταλλεύτηκα. Έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά μου για την προδοσία της.

5

…εκατομμύρια φορές είχαμε κουβεντιάσει, και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο, ότι όποιος από τους δυο υποπέσει σε τέτοιο «σφάλμα» ο άλλος θα τον χώριζε. Για το καλό και των δύο. Γιατί ότι σπάσει δεν ξανακολλάει, γιατί αν συμβεί μία φορά θα ξανασυμβεί, γιατί πάντα θα υπάρχουν φαντάσματα…

4

…πόρτες πια με χώριζαν από εκείνη. Καμία όμως προσπελάσιμη από εμένα. Είχα φύγει άρον άρον από το σπίτι οπότε ούτε διαβατήριο διέθετα αλλά ούτε και εισιτήριο για Λονδίνο. Ο στόχος μου να την προφτάσω, απομακρυνόταν πολύ γρήγορα. Βρήκα έναν υπάλληλο της αεροπορικής εταιρίας και του εξήγησα.

3

…φορές κάναμε έρωτα. Χωρίς θεατρινισμούς, χωρίς πολλά λόγια, με τις αισθήσεις σε απόλυτη διέγερση. Μετά μου εξήγησε… Μου εξήγησε ότι θα πάει στο Λονδίνο. Μου εξήγησε ότι είχε κλείσει εισιτήριο μια εβδομάδα πριν. Μου εξήγησε ότι δεν γινόταν αλλιώς ότι χρειαζόταν τα λεφτά, ότι αισθανόταν πως με είχε προδώσει.

2

…δυο ανέβαινα τα σκαλιά. Ο υπάλληλος της εταιρίας μπροστά κι εγώ από πίσω. Τελικός προορισμός το γραφείο ασφαλείας του αεροδρομίου. Το σχέδιο απλό. Θα απευθυνόμασταν, με τη συγκατάθεση των αρχών, μέσω των μεγαφώνων της εγκατάστασης στην κοπέλα μου και θα της ζητούσαμε να μην επιβιβαστεί μέχρι να της μιλήσει ο υπεύθυνος. Δηλαδή εγώ.

1

…σ’ αγαπάω ήθελα να σου πω. Ξέρω ότι αισθανόσουν αδύναμη όταν πήρες αυτή την απόφαση. Ξέρω ότι ήμουνα κι εγώ αδύναμος όταν μου το ανακοίνωσες. Τώρα πια όμως έμαθα. Έμαθα να ξέρω τι θέλω... Εσένα

0

Ο συνωμότης

Είδα μια ταινία προχθές η οποία λέγεται “The Conspirator” και έχει να κάνει με τη δολοφονία του Abraham Lincoln. Για την ακρίβεια ασχολείται με την υπεράσπιση μιας κατηγορούμενης για συνομωσία εναντίον του πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό που αφήνει να εννοηθεί η ταινία ήταν ότι το πολιτικό σύστημα, αλλά και η κοινωνία ολόκληρη, ήθελε να καταδικάσει σε θάνατο την πιθανή συνεργό σε συνομωσία εναντίον του προέδρου χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη για αυτό!

Control

Για να το καταφέρει αυτό χρησιμοποίησε έναν διαβλητό μηχανισμό εξουσίας, καθώς το δικαστήριο που εκδίκασε την υπόθεση απαρτίζονταν από στρατιωτικούς δικαστές απόλυτα ελεγχόμενους από την πολιτική και στρατιωτική εξουσία.

Threat or Buy

Επίσης αξιοποίησε ορισμένους ανθρώπους είτε δωροδοκώντας τους είτε απειλώντας τους προκειμένου οι τελευταίοι να ψευδομαρτυρήσουν εις βάρος της κατηγορούμενης. Κάποιοι από αυτούς – αφήνει να εννοηθεί η ταινία – μπορεί να ήταν και περισσότερο ένοχοι από την κατηγορούμενη!

Truth Distortion

Μέσω διαμορφωτών κοινής γνώμης (κατήγορος και μέσα ενημέρωσης εποχής) επιτυγχάνει όχι απλά την αδιαφορία των πολιτών αλλά την οργή τους απέναντι στο πρόσωπό της κατηγορούμενης.

Emergency Sense

Άμα τη αποφάσει των δικαστών η ποινή ήταν άμεσα εκτελέσιμη. Δεν έδινε παρά μια μέρα ζωής στην ένοχη πλέον. Ο τρόπος προσβολής της απόφασης ήταν μέσω του ίδιου συστήματος και οι πρακτικές αναβολής το ίδιο.

Φυσικά όλα αυτά δεν έγιναν για πλάκα.

Noble Cause

Οι «καλοί» Βόρειοι είχαν σχεδόν κερδίσει τον πόλεμο απέναντι στους «κακούς» Νότιους. Ο εν λόγω πρόεδρος προέρχονταν από τους Βόρειους και τυχόν καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης ίσως οδηγούσε σε αναζωπύρωση των εχθροπραξιών. Το διακύβευμα ήταν η εθνική ενότητα και η πολιτικοοικονομική σταθερότητα…

Σας θυμίζει κάτι?

Σημαντικότερα Πράγματα

Σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Όλες τις φουρτούνες τις περάσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Εκείνος ήταν ψηλός και αδύνατος, σχεδόν καχεκτικός κι εγώ κοντος και γεροδεμένος. Με είχε υπό την προστασία του, όντας παλαιότερος. Μέσα στο καράβι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο.

Εκείνος ήταν σπουδαγμένος σε μια σχολή  μηχανικών, εγώ ένα παιδαρέλι ακόμα που δεν είχα άλλη λύση από το να μπαρκάρω για να βγάλω τα προς το «ζειν». Ανά μήνα περίπου πιάναμε και διαφορετικό λιμάνι αλλά τα περισσότερα ταξίδια τα κάναμε με το μυαλό μας. Πιάναμε Ρίο στη Βραζιλία και μου έλεγε ιστορίες για τους ιθαγενείς, πηγαίναμε Λίβερπουλ και μου μίλαγε για ναυπηγική, ταξιδεύαμε προς Νίγηρα και μου ανέλυε για την εκμετάλλευση των αφρικανικών λαών από τους δυτικούς, λάδωνε τις μηχανές για Ιαπωνία και ξεκινούσε συζητήσεις περί πολιτισμικών διαφορών. Πάντα με άκουγε και προσπαθούσε να απαντήσει στα – χαζά? – ερωτήματά μου. Υπήρξε κάτι σαν πατέρας για εμένα. Είκοσι χρόνια ήταν αυτά άλλωστε…

Στο τελευταίο ταξίδι μας μου είχε πει: «Αγορίνα, εγώ δεν θα ξαναμπαρκάρω μαζί σου», έτσι με αποκαλούσε όταν ήθελε να μου πει κάτι προστατεύοντας με. «Και γιατί παρακαλώ?», αποκρίθηκα με βλέμμα απορίας. «Ο Κύριος μου έχει αναθέσει μια τελευταία αποστολή», απάντησε με σοβαρό ύφος.

«Σε έπιασαν πάλι τα υπαρξιακά σου?»

«Έχω μια τελευταία αποστολή να φέρω εις πέρας. Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις ότι τα πάντα στη ζωή καταλήγουν εκεί»

Έφυγα τσαντισμένος από την καμπίνα του, σχεδόν βουρκωμένος. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήθελε να μου πει ή καλύτερα δεν ήθελα να το πιστέψω. «Άλλο πάλι και τούτο!», φώναξα. Έκανα να του μιλήσω εικοσιδύο μέρες, το περισσότερο από ποτέ, αλλά δεν το χώραγε ο νους μου. Θα έκανε κάποια τρέλα? Είχε κάποιο προαίσθημα? Ξαναμιλήσαμε όταν κατεβήκαμε για δύο ώρες σε κάποιο λιμάνι – ούτε που με ενδιέφερε που ήμασταν!

«Αγορίνα δε με ρώτησες ποτέ τι συνέβη και σου είπα όλα αυτά τις προάλλες», άνοιξε συζήτηση.

«Αν ήθελες θα μου έλεγες…», απάντησε ο προδωμένος.

«Ξέρεις… Κατά τη διάρκεια της απουσίας μου στο προηγούμενο ταξίδι ο πατέρας μου πέθανε και…»

«Μην πεις τίποτα άλλο. Συλληπητήρια και να με συγχωρείς», τον διέκοψα. Δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Αυτές είναι προσωπικές αποφάσεις και δεν θέλω να παρεμβαίνω.

Οι υπόλοιπες μέρες κυλησαν όπως σε κάθε μας ταξίδι, αν και πια το είχα χωνέψει ότι αυτό θα ήταν και το τελευταίο μας. Κάθε μέρα φοβόμουνα ότι κάτι θα του συμβεί και πολλές φορές – αλήθεια! – κοντοστεκόμουνα έξω από την καμπίνα του για να προλάβω το κακό.

Το επόμενο πρωί πιάσαμε Πειραιά. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση και μια… «Χριστέ μου! Που να είναι?». Πετάχτηκα από την κουκέτα μου και ημίγυμνος σχεδόν έτρεξα προς την έξοδο…

Τον είδα από μακριά και τον πρόλαβα την ώρα που άνοιγε τα χέρια του και έπεφτε στην… αγκαλιά της γυναίκας του?

«Στο είπα ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα», μου είπε

«Δε, δεν το, φαντάστηκα…», τραύλιζα

«Αγορίνα! Έλα να σου γνωρίσω τον αγαπημένο συνάδελφο του μπαμπά»

Ένας κατάξανθος πιτσιρίκος πλησίασε και μου έτεινε το χέρι. Ήταν δεν ήταν δώδεκα χρονών.