Δεν θέλω κόσμο και φασαρία

- Καλημέρα!

-Καλημέρα παιδιά!

Κάθε μέρα για είκοσι χρόνια έμπαινα στο χώρο εργασίας μου και προτού φτιάξω τον καφέ μου πάντα χαιρετούσα τους συναδέλφους μου. Άλλους τους συμπαθούσα κι άλλους όχι. Άλλοι με βοηθούσαν, άλλοι με δυσκόλευαν. Πάντως κάθε μέρα συνεργαζόμουνα με αυτούς τους ανθρώπους. Κακά τα ψέματα, σε μια εργασία με ωράριο αναπτύσσεις σχέσεις μακροχρόνιες. Με αυτούς τους συναδέλφους μοιράστηκα τη γέννηση του παιδιού μου, (έστω και για δευτερόλεπτα αφού έφυγα τρέχοντας!) με αυτούς την επαναπρόσληψη της γυναίκας μου, αυτούς κέρασα στα πρώτα γενέθλια του μωρού μου, οι ίδιοι μου έκαναν έκπληξη στη γιορτή μου. Γενικά έχω καλές σχέσεις μαζί τους, με εκτιμούν θα έλεγα αλλά και εγώ με τη σειρά μου τους σέβομαι.

Έτσι και σήμερα ξεκίνησα από τις οχτώ το πρωί, πήγα τον μπόμπιρα σχολείο, άφησα το αυτοκίνητο μου σπίτι και συνέχισα με τα πόδια να πάρω το μετρό.

Είχαμε κάνει μια εκδρομή οικογενειακώς στην Εύβοια και αδημονούσα να περιγράψω στους συνεργάτες μου πως τα πέρασα.

Κατέβηκα στο Σύνταγμα και με βήμα γοργό προσπερνούσα τους υπόλοιπους ανθρώπους στο δρόμο, όπως συνήθιζα πάντα.

Το ξενοδοχείο ήταν χάλια – ανάθεμα το internet! – και με το που φτάσαμε σκάσαμε στα γέλια! Αφού προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στο μικρό γιατί γελούσαμε, συνήλθαμε και πήγαμε να φάμε σε μια ταβέρνα.

Προχώρησα οχτώ τετράγωνα από το σταθμό και έστριψα στον ίδιο δρόμο που έστριβα πάντα όταν πηγαίνω στη δουλειά.

Θέλαμε να φάμε θαλασσινά κι έτσι παραγγείλαμε χταποδάκι, καλαμαράκια, ουζάκι και μια χωριάτικη. Αφού το κατευχαριστηθήκαμε ζητήσαμε το λογαριασμό.

Τράβηξα τη συρόμενη πόρτα – πάντα προς τα έξω – και με το κλασικό μου χαμόγελο είπα το «καλημέρα» μου.

Δεν ήταν ακριβά. Για την ακρίβεια τριανταπέντε και πενήντα έλεγε η απόδειξη. Έκανα να βγάλω το πορτοφόλι αλλά μόλις το άνοιξα δεν είχα παρά δεκαεφτά ευρώ. «Δεν πειράζει αγάπη μου, σήμερα πληρώνω εγώ», προσφέρθηκε η γυναίκα μου.

Μόνο κάτι φάτσες περίεργες γυρίσανε και ανταποκρίθηκαν στο χαιρετισμό μου. Όλες άγνωστες! Πήγα και στάθηκα κατευθείαν στην ουρά μου έγραφε: «εγγραφές ανέργων»