Απάντηση

Υπάρχουν κάποιες «σταθερές» στη ζωή? Υπάρχει κάτι το οποίο δεν είναι «σχετικό»? Τελοσπάντων μπορώ να βρω ένα στέρεο έδαφος, για να χτίσω από μια σχέση (φιλική ή ερωτική) μέχρι την ίδια μου τη ζωή? Ή είναι όλα αμφισβητήσιμα και υπό διαπραγμάτευση?

Και έπειτα μπορώ, την ίδια στιγμή, να είμαι πραγματικά καινοτόμος και δημιουργικός? Μπορώ να θεωρήσω ότι οι απόψεις μου είναι πραγματικά δικές μου και όχι κάποιου άλλου τις οποίες απλά τις έχω ασπαστεί?

Με άλλα λόγια: «πώς βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα στο να μην παίρνεις κανέναν και τίποτα γύρω σου ως δεδομένο και να νιώθεις ταυτόχρονα ασφαλής?»

Από τα πέντε σου χρόνια έως τα δεκαπέντε σου, όλη η κοινωνία και ο περίγυρός σου, σου λένε ότι είσαι ασφαλής (οικογένεια, σχολείο, φίλοι) και προσπαθούν να χτίσουν γύρω σου – μαζί με σένα φυσικά – ένα τείχος προστασίας. Παλεύεις λοιπόν, με όλα σου τα μέσα, για την αίσθηση του «ανήκειν».

Εάν επιτευχθεί αυτό η συνταγή πέτυχε! Εάν αποτύχει όμως (λιγότερο ή περισσότερο), είσαι αντιμέτωπος με όλα τα ζητήματα που αυτό συνεπάγεται: περιθωριοποίηση, απομόνωση, χλεύη, μείωση αυτοπεποίθησης. Φυσικά ουδείς από τον περίγυρο εισπράττει αυτό το κόστος παρά μονάχα εσύ!

Κάπου στα δεκαέξι σου με δεκαοχτώ, οι ίδιοι άνθρωποι σε «σπρώχνουν» στην αλλαγή και στο να ξεχωρίζεις από τους άλλους. Για την ακρίβεια εκεί που δεν σου είχανε εξηγήσει ποτέ – με τρόπο ώστε να το καταλάβεις – γιατί «πήγαινες σχολείο», τώρα σου ζητάνε να απαντήσεις στο τι επάγγελμα θα ακολουθήσεις για την υπόλοιπη ζωή σου! Έτσι κι εσύ διαβάζεις για να ξεχωρίσεις, αθλείσαι για να διακριθείς, συνάπτεις σχέσεις για να είσαι «in».

Εάν επιτευχθεί αυτό η συνταγή πέτυχε! Εάν αποτύχει όμως (λιγότερο ή περισσότερο), είσαι αντιμέτωπος με όλα τα ζητήματα που αυτό συνεπάγεται: μείωση της αυτοπεποίθησης, εσωστρέφεια και ομφαλοσκόπηση, αίσθημα αποτυχίας. Φυσικά ουδείς από τον περίγυρο εισπράττει αυτό το κόστος παρά μονάχα εσύ!

Έπειτα λοιπόν από αυτούς τους δύο γύρους, και όντας εξαντλημένος, ξεκινάει η αυτοκριτική αλλά και η κριτική. Από τη μια σκέφτεσαι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να επανεξετάσεις όλες τις αξίες και τα «θέλω» σου και από την άλλη, ότι είναι μάταιο και απάνθρωπο να μην έχεις κάποιες σταθερές βάσεις είτε αυτό λέγεται «αξίες», είτε άνθρωποι.

Υπάρχει μα αυτοπαγίδευση  σε αυτή την ανάλυση.

Επειδή το μυαλό μας έχει μάθει να λειτουργεί αφαιρετικά και να σχηματίζει μικρές νησίδες ασφαλείας (αναφορικά με τη λογική) σπάει το παραπάνω ερώτημα σε δύο σκέλη. Πρώτον στο «να μην παίρνεις κανέναν και τίποτα γύρω σου ως δεδομένο» και δεύτερον «να νιώθεις ασφαλής». Μπορεί κανείς να απαντήσει μεμονωμένα στα δύο ερωτήματα αλλά συνθέτοντάς τα καταλήγει σε άτοπο ή καλύτερα σε ένα συμπέρασμα που δεν αποτελεί αξίωμα. Αυτό άλλωστε είναι και το δύσκολο της υπόθεσης… το ότι δεν υπάρχει κάποια πυξίδα σχετικά με τις αποφάσεις που παίρνουμε και θα παίρνουμε στη ζωή μας.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που πρέπει να ξεφύγει κανείς από την παγίδα… και από καμία παγίδα δεν ξεφεύγεις αναίμακτα και με σκέψη. Από τις παγίδες ξεφεύγεις με δράσεις και κινήσεις. Είναι το σημείο στη ζωή μας που από τη θεωρία περνάμε στην πράξη.

Η ζωή η ίδια είναι γεμάτη από τέτοιου είδους ερωτήματα που καλούμαστε, ο καθένας μας ξεχωριστά, να τα απαντήσει

Πως ας πούμε, παρόλο που είσαι ερωτευμένος με κάποιον και πρέπει να τον χωρίσεις για το καλό σου?

Πως ας πούμε, ενώ αγαπάς το παιδί σου το βάζεις τιμωρία και εκείνο κλαίει?

Πως ας πούμε, γνωρίζεις ότι η ζωή δεν είναι μόνο η δουλειά σου και παρολαυτά εκεί δαπανάς τον περισσότερο χρόνο σου?

Πως ας πούμε, ενώ ξέρεις ότι βουλιάζοντας σε μια ψυχοφθόρα κατάσταση δε σε βοηθάει να προχωρήσεις, εν τούτοις το έχεις ανάγκη?

Πως ας πούμε, ενώ γνωρίζεις ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό εσύ συνεχίζεις να καπνίζεις?

Σε όλα τα παραπάνω δεν γνωρίζεις τη σωστή απάντηση. Παρολαυτά παίρνεις κάποια. Ανάλογα με τη διάθεση σου, με το «ποιος είσαι», με το τι θέλεις.

Το ζητούμενο τελικά δεν είναι να απαντήσεις στο ερώτημα αυτό.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθήσεις να απαντήσεις.

Ζωή δεν είναι απαντήσεις

Ζωή είναι προσπάθεια.

Να τον πείσω

Κατάφερα και του ξέφυγα! Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει αυτή τη φορά, αλλά για την ώρα είμαι μόνος μου. Πρέπει να ανασυγκροτήσω τη στάση μου τάχιστα. Είμαι στο δωμάτιο μου και περιμένω καρτερικά την επόμενη «επίθεσή» του. Δεν πολυκατάλαβα σε ποιο σημείο της διένεξής μας του ξεγλίστρησα. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι την επόμενη φορά θα είναι και η τελευταία που θα με μηδενίσει σαν προσωπικότητα, που θα με κάνει να αμφιβάλλω για όλα όσα έχω παλέψει, που θα εξυψώσει τα ελαττώματα μου και θα ισοπεδώσει τα προτερήματα μου. Απλά πρέπει να τον πείσω…

Να τον πείσω ότι στη ζωή μεν ξεκινάμε να πορευόμαστε με όσα έχουμε μάθει από τους γονείς μας και από το ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον αλλά ότι συνεχίζουμε σαν μεμονωμένες προσωπικότητες

Να τον πείσω ότι όλες μου οι αποφάσεις πάρθηκαν με την προσδοκία του αποτελέσματος και όχι με τη βεβαιότητα του

Να τον πείσω ότι αυτές οι επιλογές δεν ήταν απόλυτες απλά έκλιναν προς τη μία ή την άλλη μεριά

Να τον πείσω ότι δεν κατέχω τη μοναδική αλήθεια και η κριτική μου, όσο αυστηρή και αν είναι, προσπαθώ να μην είναι μονόπλευρη

Να τον πείσω ότι έπαψα να κατηγορώ τους γύρω μου και αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν

Να τον πείσω επίσης ότι αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν και όχι αυτές που μου αποδίδουν οι υπόλοιποι

Να τον πείσω ότι μόνο μαζί του μπορώ να μεγαλουργήσω και ότι αν τον έχω συνέχεια απέναντί μου το μόνο που θα καταφέρει είναι να με δυσκολεύει

Να τον πείσω ότι, όσο κι αν διαφωνούμε ώρες ώρες, εγώ τον αγαπώ

Να τον πείσω ότι μαζί ξεκινήσαμε και θέλω μαζί να τελειώσουμε τη ζωή μας

Να τον πείσω ότι είναι ότι καλύτερο έχω και είμαι ότι καλύτερο έχει

Να τον πείσω ότι τον συγχωρώ για όλα του τα λάθη και να του ζητήσω να με συγχωρέσει για τα δικά μου

Να τον πείσω ότι είμαστε ένα

Να με πείσει ότι είμαστε ένα

Σαν να άκουσα ψιθύρους…

Σαν να άκουσα κλάματα…

Σαν να τον βρίσκω…

Σαν να τα βρίσκουμε…

Η αυτοκριτική, εξ ορισμού, είναι μια αυστηρή διαδικασία. Δε χρειάζεται να εξαντλούμε τη σκληρότητα μας σε αυτήν γιατί είναι πάντα αδιέξοδη...

Ανεπιτήδευτα

Έλεγα να της τηλεφωνήσω, αλλά τελικά αποφάσισα να περάσω από το σπίτι της. Μόλις είχα χωρίσει με το αγόρι μου και ήθελα μια φιλική αγκαλιά. Ποιος καταλληλότερος από τη Μάγκυ!

Καθώς περπάταγα προς το σπίτι της σκεφτόμουνα μία τη σχέση μου, μία τη Μάγκυ. Της είχα σταθεί, κι εγώ με τη σειρά μου, σε ένα σωρό αναποδιές. Όταν αντιμετώπιζε κάποια δύσκολη κατάσταση με αναζητούσε και πάντα ξεκίναγε με μια ερώτηση: «Αγγελική…», κόμπιαζε πάντα επιτηδευμένα, «Αγγελική… είμαι τόσο κακός άνθρωπος και μου φέρονται έτσι ή…», άφηνε μετέωρη τη φράση της επιτηδευμένα. Εγώ τότε την έπαιρνα αγκαλιά και της εξηγούσα πόσο άδικος μπορεί να είναι ο κόσμος και ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι μπροστά μας!

Χτύπησα το κουδούνι, μάλλον διστακτικά.

«Αγγελική μου! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Έλα πέρασε μέσα κάθισε!», με καλωσόρισε και μου έφερε καφέ.

«Λοιπόν τι νέα?», με ρώτησε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα… «Μάγκυ…»

«Άκου να σου πω σε ποιον έπεσα πάνω χθες το βράδυ…» ξεκίνησε μια ιστορία – από τις πολλές που έλεγε – για τις βραδινές τις εξορμήσεις. Εγώ έκανα ότι άκουγα, ενώ στην πραγματικότητα περίμενα να τελειώσει την ιστορία της για να της μιλήσω…

«Μάγκυ…», προσπάθησα να συντάξω την πρόταση…

«Μα εσύ είσαι χάλια, χρυσό μου», με πρόλαβε. «Παίρνεις εκείνες τις βιταμίνες που σου έγραψε ο γιατρός σου? Σου είπα να σου γράψω αυτές που παίρνω εγώ…».

Γύρος δεύτερος. Για βιταμίνες που κάνουν θαύματα, για το πώς εκείνη είχε καταφέρει να βρει τον κατάλληλο γιατρό, το πόσο είχε ταλαιπωρηθεί...

«Μάγκυ…», ξαναπροσπαθώ.

«Μα όλο για μένα μιλάω!», αυτολογοκρίνεται και με ξαναπρολαβαίνει. «Εκείνο το γουρούνι φταίει ε? Τι σου έκανε πάλι? Άσε μη που πεις! Με την πρώην του τσουλίτσα πάλι ε?»

Δε μιλάω. Σωπαίνει

Έχω σκύψει το κεφάλι στο πάτωμα.

«Μάγκυ…», την προσφωνώ επιτηδευμένα.

Εξακολουθεί και σιωπά.

«Μάγκυ…», την αποκαλώ ξανά επιτηδευμένα.

Συνεχίζει να περιμένει.

«Μάγκυ…», σηκώνω το κεφάλι και την καρφώνω στα μάτια,

«Γαμιέσαι?»

Mind Games

Είχαμε πάει για καφέ με τον κολλητό μου, το Θωμά στη Φωκίωνος. Θα πέρναγε κι ο Βασίλης από τη σχολή να μας χαιρετήσει. Περιμένοντας τον, είχαμε πιάσει το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης: «γκόμενες». Μόλις έφτασε ο Βασίλης έκανε τις συστάσεις.

«Παιδιά η Λίνα, φοιτήτρια Πολυτεχνείου. Λίνα τα παιδιά!»

Κοιταχτήκαμε με νόημα με το Θωμά. Πολύ όμορφη κοπέλα!

«Βρε τον μπαγάσα που τις βρίσκει συνέχεια?», αναρωτήθηκα.

Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να κάνω σχέση οπότε είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζονται τα πρώτα σημάδια ζήλιας. Γενικά ήμουν κλειστός τύπος και μόνο με το πέρασμα του χρόνου μπορούσα να καλλιεργήσω ένα κλίμα οικειότητας ώστε να μπορέσω να κάνω ανοίγματα στις σχέσεις μου. Ακόμα και στις φιλικές. Κι όμως, ώρες ώρες ήμουν αρκετά αυθόρμητος.

-Και τώρα δηλαδή Λίνα, έχετε σχέση με το Βασίλη?, ρώτησα

-Με το Βασίλη έχουμε σχέση πάρα πολύ καιρό!, απάντησε και γυρίζοντας το βλέμμα της στο Βασίλη γελάσανε.

Μου έκανε εντύπωση γιατί ο Βασίλης δεν μας είχε πει τίποτα. Άρχιζα να αμφιβάλλω για όλη του τη συμπεριφορά. Το μυαλό μου έπαιζε περίεργα παιχνίδια.

«Δε βρίσκω το λόγο γιατί μου το έκρυβε τόσο καιρό. Δηλαδή μαζί μου έπαιζε θέατρο? Και όλες αυτές τις φορές που μιλάγαμε και λέγαμε πόσο πολύ θα θέλαμε να βρούμε μια γυναίκα? Ήταν ψέματα? Μπορεί να ήθελε να το κρατήσει μυστικό. Και πάλι. Δε με θεωρεί άξιο να το μοιραστεί μαζί μου? Ή χειρότερα φοβόταν ότι τι? Θα τον ζηλεύω και δεν θα θέλω να βγαίνουμε μαζί?»

Η μετέπειτα συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τις σπουδές της Λίνας. Τι σπούδαζε, πόσο είχε γράψει για να μπει, αν έχει γνωρίσει κόσμο στη σχολή, σε ποια μαγαζιά σύχναζε… Ο Θωμάς κοινωνικός γαρ, είχε το ρόλο του ανακριτή, εγώ θα έλεγα έκανα εμβόλιμες παρατηρήσεις. Το μυαλό μου συνέχιζε να παίζει τα ίδια περίεργα παιχνίδια

«Ο Θωμάς δηλαδή τώρα είναι εντάξει με αυτό το θέατρο του παραλόγου? Δεν τον ενοχλεί η συμπεριφορά του Βασίλη? Τελικά μάλλον εγώ έχω κάποιο θέμα και δεν το έχω καταλάβει. Εκτός αν… ξέρει… Ναι, ναι. Αυτό είναι! Μάλλον θα τα ξέρει όλα για τη Λίνα και το Βασίλη και εμένα με άφησαν στην απέξω. Με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς?»

Μετά από δυο ώρες έμαθα την αλήθεια.

Η Λίνα ήταν ξαδέλφη του Βασίλη.

Είχε έρθει μαζί του για να μας γνωρίσει.

Το μυαλό μου σταμάτησε να παίζει παιχνίδια. Δεν το άφηνα πια

Εμείς οι άνδρες

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι.

Οι άνδρες και οι γυναίκες. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διαφορές στο DNA αυτών, απλά στη διάρκεια του χρόνου και λόγω των πολιτισμικών εξελίξεων που έχουνε λάβει χώρα στο πέρασμα των αιώνων η κάθε ομάδα από αυτές έχει διαμορφώσει χαρακτηριστικά σχεδόν πυρηνικά για τη καθεμία.

Συχνά οι άνδρες αποκαλούνται γουρούνια. Αυτό προέρχεται όχι τόσο από τη δυσωδία που αναδύουν (!) όσο από την εντύπωση των γυναικών ότι εκείνοι είναι αναίσθητοι. Αυτό εν μέρει είναι αληθές. Πράγματι, τις περισσότερες φορές οι άνδρες λαμβάνουν υπόψη τους τη λογική πλευρά των πραγμάτων πολύ περισσότερο από τη συναισθηματική. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς σε πολλές αποφάσεις στη ζωή η λογική παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Εκεί που μπερδεύονται οι άνδρες – και υποθέτω ότι από αυτό πηγάζει και η κριτική των γυναικών – είναι ότι σε κατεξοχήν αισθηματικές αποφάσεις επιστρατεύουν και εκεί τη λογική τους. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι είμαστε αναίσθητοι, (σαν άνδρας μιλάω!) απλά τα συναισθήματα μας φιλτράρονται συνήθως από το πρίσμα της λογικής. Προσοχή! Όχι της εκμετάλλευσης, απλά της λογικής. Τι εννοώ με αυτό:

Οι άνδρες είμαστε γαλουχημένοι (για λόγους όχι της παρούσης ανάλυσης) με διάφορες αξίες όπως για παράδειγμα της φιλίας, της οικογένειας, της πατρίδας, της αξιοσύνης κ.α.  και διάφορες ιδεολογίες όπως ισότητα, κοινωνικότητα, ολοκλήρωση. (Δεν θα αναφερθώ σε υποαξίες του στυλ κόμματα και ομάδες). Έτσι λοιπόν, έχουμε απωθήσει στο ασυνείδητο και υποσυνείδητο τα συναισθήματά μας ή στην καλύτερη περίπτωση τα συμπεριλαμβάνουμε στις αποφάσεις που παίρνουμε. Δεν εκφράζονται πάντως σαν κυρίαρχα στοιχεία της προσωπικότητάς μας.

(Δεν γνωρίζω αν σας έχει τύχει αλλά έχω βρεθεί σε παρέα γυναικών που κουβεντιάζουν για τα αισθήματα που τους «ξυπνάει» ένας πίνακας ζωγραφικής! Εγώ λοιπόν δεν μπορούσα να νιώσω κάτι μέχρι να μάθω επιπλέον στοιχεία για τον πίνακα όπως χρονολογία ολοκλήρωσης, κοινωνικοπολιτικό καθεστώς περιόδου, συμβολισμούς που τυχόν έχει!)

Γι αυτό και ο αυθορμητισμός, κατεξοχήν συναίσθημα πλούτου συναισθημάτων και σχεδόν απουσίας λογικής, σπανίζει σε εμάς. Αντί αυτού έχουμε «εκρήξεις» συναισθηματικής ευφορίας και εκδηλώσεις παράφορων αλλά και παράλογων συναισθημάτων. Φανταστείτε το σαν ένα παιδί που δεν τρώει συχνά παγωτό οπότε όταν βρει πέντε μαζεμένα τα καταβροχθίζει όλα! (κοίτα να δεις που θα πραγματευτώ και το οι «άνδρες είναι μεγάλα παιδιά»!).

Οι γυναίκες από την άλλη…

Οι γυναίκες λοιπόν…

Τώρα σοβαρά

Υπήρχε πιθανότητα ένας άνδρας να μπορούσε να γράψει για αυτές?

Πάντως το ότι τις παντρευόμαστε, τις αγαπάμε (όσο αφηνόμαστε), τις σεβόμαστε, τις ακούμε είναι η αποθέωση της λογικής μας!

Το σπίτι του

Μόλις είχα γυρίσει σπίτι από μια εξουθενωτική μέρα στη δουλειά. Εκείνος ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ, για την ακρίβεια κοιμισμένος…

«Πόσες φορές του το έχω πει? Δεν εννοεί να καταλάβει…», μονολόγησα κι αφού τον ξύπνησα πήγε σπίτι του.

Είχαμε πολλά κοινά με το Σωτήρη. Ήμασταν, για αρχή, και οι δύο καστανοί. Είχαμε και οι δύο γαλάζια μάτια και είχαμε και οι δύο χωριστεί από τις μητέρες μας. Εκείνος κυριολεκτικά, αφού η δική του πέθανε (τουλάχιστον έτσι έμαθα αργότερα), εγώ επιλεκτικά αφού αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να μείνω μόνη μου. Η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία μας ξεκίνησε με εκείνον να με ακολουθάει παντού, σε σημείο ψύχωσης! Μετά από δύο εβδομάδες αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να του ανοίξω το σπίτι μου – και μάλλον και την καρδιά μου. Αφού έφτιαξα κάτι να φάμε και άρχισα τις τρυφερότητες εκείνος ήθελε να φύγει. Πράγματι τον συνόδευσα μέχρι την εξώπορτα. Εμφανίστηκε πάλι μετά από δυο, τρεις μέρες τελείως ξαφνικά όπως είχε εξαφανιστεί. Έτσι ξεκίνησε μια πολύ τρυφερή σχέση στη ζωή μου. Μου πήρε κάποιο διάστημα για να εξακριβώσω τις συνήθειες και τις προτιμήσεις του αλλά από όταν τις κατάλαβα περνούσαμε υπέροχα! Όλο βόλτες και αγκαλιές ήμασταν! Κάθε φορά που με κοίταζε με τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια του, με έκανε λιώμα. Ήταν από τις περιπτώσεις που λες ότι πράγματι ο άλλος με αποδέχεται με τα ελαττώματα μου. Μεγάλη υπόθεση… Γενικά δεν το περίμενα από εμένα να δεθώ με κάποιον τόσο γρήγορα και τόσο έντονα. Η ζωή με είχε μάθει να μην εμπιστεύομαι εύκολα αυτούς που με πλησιάζουν και οι γονείς μου ότι όλοι είχαν το σκοπό τους όταν το έκαναν.

Έτσι λοιπόν τώρα που διανύω μια σχετικά ήρεμη περίοδο στη ζωή μου νομίζω ότι μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο Σωτήρης. Ο οποίος κοιμάται, τώρα που σας γράφω,

σπίτι του…

στο δωμάτιο μου…

…μέχρι το επόμενο γαύγισμα του που θα με ξανακάνει να νιώσω ευθύνη, να νιώσω αγάπη, να νιώσω άνθρωπος…