Ανεπιτήδευτα

Έλεγα να της τηλεφωνήσω, αλλά τελικά αποφάσισα να περάσω από το σπίτι της. Μόλις είχα χωρίσει με το αγόρι μου και ήθελα μια φιλική αγκαλιά. Ποιος καταλληλότερος από τη Μάγκυ!

Καθώς περπάταγα προς το σπίτι της σκεφτόμουνα μία τη σχέση μου, μία τη Μάγκυ. Της είχα σταθεί, κι εγώ με τη σειρά μου, σε ένα σωρό αναποδιές. Όταν αντιμετώπιζε κάποια δύσκολη κατάσταση με αναζητούσε και πάντα ξεκίναγε με μια ερώτηση: «Αγγελική…», κόμπιαζε πάντα επιτηδευμένα, «Αγγελική… είμαι τόσο κακός άνθρωπος και μου φέρονται έτσι ή…», άφηνε μετέωρη τη φράση της επιτηδευμένα. Εγώ τότε την έπαιρνα αγκαλιά και της εξηγούσα πόσο άδικος μπορεί να είναι ο κόσμος και ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι μπροστά μας!

Χτύπησα το κουδούνι, μάλλον διστακτικά.

«Αγγελική μου! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Έλα πέρασε μέσα κάθισε!», με καλωσόρισε και μου έφερε καφέ.

«Λοιπόν τι νέα?», με ρώτησε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα… «Μάγκυ…»

«Άκου να σου πω σε ποιον έπεσα πάνω χθες το βράδυ…» ξεκίνησε μια ιστορία – από τις πολλές που έλεγε – για τις βραδινές τις εξορμήσεις. Εγώ έκανα ότι άκουγα, ενώ στην πραγματικότητα περίμενα να τελειώσει την ιστορία της για να της μιλήσω…

«Μάγκυ…», προσπάθησα να συντάξω την πρόταση…

«Μα εσύ είσαι χάλια, χρυσό μου», με πρόλαβε. «Παίρνεις εκείνες τις βιταμίνες που σου έγραψε ο γιατρός σου? Σου είπα να σου γράψω αυτές που παίρνω εγώ…».

Γύρος δεύτερος. Για βιταμίνες που κάνουν θαύματα, για το πώς εκείνη είχε καταφέρει να βρει τον κατάλληλο γιατρό, το πόσο είχε ταλαιπωρηθεί...

«Μάγκυ…», ξαναπροσπαθώ.

«Μα όλο για μένα μιλάω!», αυτολογοκρίνεται και με ξαναπρολαβαίνει. «Εκείνο το γουρούνι φταίει ε? Τι σου έκανε πάλι? Άσε μη που πεις! Με την πρώην του τσουλίτσα πάλι ε?»

Δε μιλάω. Σωπαίνει

Έχω σκύψει το κεφάλι στο πάτωμα.

«Μάγκυ…», την προσφωνώ επιτηδευμένα.

Εξακολουθεί και σιωπά.

«Μάγκυ…», την αποκαλώ ξανά επιτηδευμένα.

Συνεχίζει να περιμένει.

«Μάγκυ…», σηκώνω το κεφάλι και την καρφώνω στα μάτια,

«Γαμιέσαι?»