Μόλις είχα γυρίσει σπίτι από μια εξουθενωτική μέρα
στη δουλειά. Εκείνος ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ, για την ακρίβεια κοιμισμένος…
«Πόσες φορές του το έχω πει? Δεν εννοεί να
καταλάβει…», μονολόγησα κι αφού τον ξύπνησα πήγε σπίτι του.
Είχαμε πολλά κοινά με το Σωτήρη. Ήμασταν, για αρχή,
και οι δύο καστανοί. Είχαμε και οι δύο γαλάζια μάτια και είχαμε και οι δύο χωριστεί
από τις μητέρες μας. Εκείνος κυριολεκτικά, αφού η δική του πέθανε (τουλάχιστον
έτσι έμαθα αργότερα), εγώ επιλεκτικά αφού αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και
να μείνω μόνη μου. Η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία μας ξεκίνησε με εκείνον να με
ακολουθάει παντού, σε σημείο ψύχωσης! Μετά από δύο εβδομάδες αποφάσισα να κάνω
το μεγάλο βήμα και να του ανοίξω το σπίτι μου – και μάλλον και την καρδιά μου.
Αφού έφτιαξα κάτι να φάμε και άρχισα τις τρυφερότητες εκείνος ήθελε να φύγει.
Πράγματι τον συνόδευσα μέχρι την εξώπορτα. Εμφανίστηκε πάλι μετά από δυο, τρεις
μέρες τελείως ξαφνικά όπως είχε εξαφανιστεί. Έτσι ξεκίνησε μια πολύ τρυφερή σχέση
στη ζωή μου. Μου πήρε κάποιο διάστημα για να εξακριβώσω τις συνήθειες και τις προτιμήσεις
του αλλά από όταν τις κατάλαβα περνούσαμε υπέροχα! Όλο βόλτες και αγκαλιές
ήμασταν! Κάθε φορά που με κοίταζε με τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα γαλάζια
μάτια του, με έκανε λιώμα. Ήταν από τις περιπτώσεις που λες ότι πράγματι ο άλλος
με αποδέχεται με τα ελαττώματα μου. Μεγάλη υπόθεση… Γενικά δεν το περίμενα από
εμένα να δεθώ με κάποιον τόσο γρήγορα και τόσο έντονα. Η ζωή με είχε μάθει να
μην εμπιστεύομαι εύκολα αυτούς που με πλησιάζουν και οι γονείς μου ότι όλοι
είχαν το σκοπό τους όταν το έκαναν.
Έτσι λοιπόν τώρα που διανύω μια σχετικά ήρεμη
περίοδο στη ζωή μου νομίζω ότι μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο Σωτήρης. Ο οποίος
κοιμάται, τώρα που σας γράφω,
σπίτι του…
στο δωμάτιο μου…
…μέχρι το επόμενο γαύγισμα του που θα με ξανακάνει
να νιώσω ευθύνη, να νιώσω αγάπη, να νιώσω άνθρωπος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου