5 γράμματα

Από αρκετά μικρός είχα ένα. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μου παρουσιάστηκε και με τη μορφή. Αλλά ξέρω πως το είχα νιώσει. Σίγουρα ήταν πρωτόγνωρο. Τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ τις μεταμορφώσεις που θα έπαιρνε στη διάρκεια της ζωής μου. 

Γνωρίστηκα καλά με αυτό στην εφηβεία. Όταν ένιωθα ολοκληρωτικά, καταστάσεις όπως γκομενικές απορρίψεις, φιλικές ειρωνείες, καθηγητικές προσβολές και γονεϊκές χειραγωγήσεις. Κορυφώθηκε η σχέση μας τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Υποσυνείδητα μεν, καθοριστικά δε. Σε καμία περίπτωση δεν κατάφερα να το ελέγξω αν και προσπάθησα.

Χωρίς εκείνο δεν είχα υπάρξει ποτέ. Είχε περάσει στις επιλογές μου, στον τρόπο σκέψης μου, στην ίδια μου τη ζωή. Έκανα, παρολαυτά, προσπάθειες να το αποβάλλω. Κάποιες φορές πραγμάτωνα μικρές νίκες άλλοτε πάλι υφιστάμην πανωλεθρίες. Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ χωρίς αυτό.

Όλα μου τα χρόνια λοιπόν προσπαθούσα να το πολεμήσω, ει δυνατόν να το εξαφανίσω αλλά πάντα βρισκόταν εκεί θυμίζοντάς μου τα πρότυπα που έπρεπε να ακολουθήσω, τις επιταγές που έπρεπε να εκπληρώσω και τελικά τη ζωή που δεν θα ζούσα. Τελικά αποφάσισα να μην του αντιτίθεμαι. 

Σιγά σιγά λοιπόν βρήκα μια λύση. Το αποδέχθηκα… Συμφιλιώθηκα μαζί του αλλά δεν το άφηνα να με καθορίζει. Ξέρω πια ότι κάποιες στιγμές δεν μπορώ να το ελέγχω απόλυτα, αλλά δεν αφήνω καμία στιγμή να με ελέγχει εκείνο απόλυτα…

Όλα

Είμαι ένα ηλεκτρόνιο. Περιστρέφομαι ταχύτατα γύρω από τον πυρήνα των ατόμων σε συγκεκριμένη τροχιά. Η μάζα μου είναι απειροελάχιστη και δεν μπορώ να σχηματίσω μόνο μου κάποιο στοιχείο.

Είμαι ένας γιος. Δεν θα υπήρχα χωρίς τους γονείς μου και όλα μου τα «θέλω» και οι αποφάσεις μου είναι συνάρτηση δική τους. Άλλοτε αποφασίζω υποσυνείδητα κάτι που θα ήθελαν αυτοί, άλλοτε πάλι επιλέγω – υποσυνείδητα ξανά – κάτι αντίθετο για να διαφοροποιηθώ.

Είμαι ένας άνθρωπος. Στην πλάση είμαστε επτά δισεκατομμύρια. Είμαι τόσο μικρός για να αλλάξω οτιδήποτε όχι μόνο στον κόσμο αλλά και στη χώρα μου. Έχω ανάγκη όλους τους γύρω μου για να τους μοιάσω, για να ξεχωρίσω για να βοηθήσω και να βοηθηθώ.

Είμαι η γη. Περιστρέφομαι γύρω από τον ήλιο, το κεντρικό άστρο του συστήματος που ανήκω. Αν δεν υπήρχε αυτός σίγουρα δεν θα υπήρχα ούτε εγώ αλλά ούτε και κανένας άλλος πλανήτης. Ο ήλιος είναι για μένα ζωή. Άσε που δεν είμαι και κανένα μεγάλο ουράνιο σώμα. 

Είμαι ερωτευμένος. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά όταν βλέπω το άλλο μου μισό. Είμαι ευτυχισμένος που με επέλεξε για να ζούμε μαζί. Αν δεν ήταν αυτός δε νομίζω ότι θα μέτραγε τίποτε από όσα κάνω. Έδωσε νόημα στη ζωή μου

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είμαι ένα πρωτόνιο. Τι κι αν έχω ατομικό αριθμό? Τι κι αν έχω θετικό φορτίο?  Τι κι αν η μάζα μου είναι 1.836 φορές μεγαλύτερη από το ηλεκτρόνιο? Δεν μπορώ να σχηματίσω ούτε ένα άτομο χωρίς το ηλεκτρόνιο.

Είμαι ένας γονιός. Έχω δει και έχω κάνει αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Έζησα – και ζω – όμορφες και όχι μόνο στιγμές. Όμως νομίζω ότι ξαναγεννήθηκα μαζί με το παιδί μου. Νομίζω ότι ολοκληρώθηκα μαζί του. Νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο δημιούργησα…

Είμαι η κοινωνία. Πορεύομαι από αρχαιοτάτων χρόνων πάντα προς άγνωστη κατεύθυνση με γνώμονα πάντα τις απόψεις των ανθρώπων που με αποτελούν και το συσχετισμό δύναμης αυτών. Τους χρειάζομαι όλους. Δε μου περισσεύει κανείς. Αυτό φαίνεται άλλωστε καμιά φορά, όταν προσκυνώ μπροστά σε μεμονωμένα άτομα.

Είμαι ο ήλιος. Είμαι μεγάλος και πολύ θερμός. Είμαι πράγματι πηγή ζωής. Αλλά μόνο σε έναν πλανήτη αξιοποιήθηκε αυτή μου η ιδιότητα. Αν δεν υπήρχε αυτός η ύπαρξή μου θα ήταν μάταιη

Είμαι ερωτευμένος. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά όταν βλέπω το άλλο μου μισό. Είμαι ευτυχισμένος που με επέλεξε για να ζούμε μαζί. Αν δεν ήταν αυτός δε νομίζω ότι θα μέτραγε τίποτε από όσα κάνω. Έδωσε νόημα στη ζωή μου

Αποτίμηση

Οικονομία:

Γεωργία: 

Η Ελλάδα πριν την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια διέθετε μια διόλου ευκαταφρόνητη αγροτική παραγωγή. Μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και διαφόρων επιδοτήσεων που δόθηκαν (οι οποίες παρασχέθηκαν από τους Ευρωπαίους «ξερόλες», διαχειρίστηκαν από τα μνημεία ικανότητας ονόματι «Έλληνες πολιτικοί» και αξιοποιήθηκαν από τους κατεξοχήν αξιοκρατικότατους και δουλευταράδες «έλληνες πολίτες», ο τομέας αυτός σχεδόν εκμηδενίστηκε και οποιαδήποτε αξιόλογη προσπάθεια πλέον γίνεται σε μεμονωμένα πλαίσια.

Υπηρεσίες: 

 Ένας τομέας ο οποίος εξαπλώθηκε και διογκώθηκε – ίδιον άλλωστε τις παγκοσμιοποίησης – αλλά σε ελάχιστες εκφάνσεις του ορθολογικά και με σεβασμό στον πολίτη και στο περιβάλλον. Κάθε λιμάνι και εκατό ταβέρνες, κάθε ταβέρνα και εκατό σπεσιαλιτέ (παραφράζοντας το τραγούδι: κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ!)

Δημόσιος τομέας: 

Οι «κακοί» Έλληνες έβαζαν τα παιδιά τους στο δημόσιο και οι «καλοί» Έλληνες απλά δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα! Κι έτσι ο δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε και μαζί με αυτόν όλες οι διαδικασίες εξυπηρέτησης μας. Αν σε αυτό προσθέσουμε το «λάδωμα» και το «κονέ» καταλαβαίνει κανείς ότι και μια φωτοτυπία αν χρειαστείς να πάρεις από το Δημόσιο θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά.

Μεταποίηση / Βιομηχανία: 

 Δεν γνωρίζω αν θυμάστε ότι κάποτε υπήρχαν κλωστήρια στην Ελλάδα (Λαναράς, Κλωστήρια Ναούσης, Πειραϊκή - Πατραϊκή)? Ή ότι κάποιες επιχειρήσεις πράγματι παρήγαγαν τα προϊόντα τους στη χώρα μας (Siemens, Pirelli). Και άλλες οι οποίες φεύγουν (ή κλείνουν) κακήν κακώς τα εργοστάσια τους στην Ελλάδα για να τα ανοίξουν αλλού (Coca-cola, Χαλυβουργική, Τιτάνας).

Παιδεία:

Το εκπαιδευτικό σύστημα δέχεται κάθε χρόνο και νέες τροποποιήσεις, χωρίς να υπάρχει μια συνολική μέριμνα αντιμετώπισης της παιδείας.

Στην πράξη περνώντας, το επίπεδο των μαθημάτων ολοένα και πέφτει. Για παράδειγμα στο μάθημα Αρχές Οικονομικής Θεωρίας η ύλη των Πανελλαδικών Εξετάσεων έχει μειωθεί και μέσα στην ύλη που έχουν αφαιρέσει, περιλαμβάνονται και έννοιες όπως: ανεργία, ΑΕΠ, οικονομικοί κύκλοι. Δηλαδή οι μαθητές της τρίτης Λυκείου εισάγονται στα Πανεπιστήμια χωρίς να γνωρίζουν βασικότατες έννοιες της οικονομικής ζωής. Επίσης ένα κατεξοχήν κοινωνικής υφής μάθημα, και άρα διαπραγματεύσιμο και δημιουργικής σκέψης, οι «Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων» εξετάζεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο αυτόν της αποστήθισης.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, πριν από είκοσι χρόνια έχαιραν περισσότερης αναγνώρισης και μεγαλύτερης εκτίμησης από την παγκόσμια εκπαιδευτική κοινότητα. Τα καλύτερα μυαλά, τουλάχιστον σε ερευνητικό επίπεδο, έφευγαν στο εξωτερικό και πίσω έμεναν άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση άξιοι και επιστήμονες (αλλά όχι ικανοί για δημιουργία καινούριας γνώσης) και στη χειρότερη περίπτωση «ημέτεροι» με στόχο την κακώς νοούμενη «αποκατάσταση» και καταξίωση τους.

Μετανάστευση:

Προσωπικά, μόλις είχα γεννηθεί τη δεκαετία του ’80. Απ’ ότι όμως έχω ακούσει δεν είχαμε πρόβλημα ούτε με τους εισερχόμενους μετανάστες αλλά ούτε και με εξερχόμενους… Σίγουρα είχαμε το φαινόμενο της αστυφιλίας, με τις μετακινήσεις αγροτικών πληθυσμών στα αστικά κέντρα, αλλά δεν υπήρχε αυτό το διογκούμενο πρόβλημα εγκληματικότητας και εκμετάλλευσης (με άξονα τους σημερινούς οικονομικούς μετανάστες  εκατέρωθεν). 

Κοινωνία

Μετά τη μεταπολίτευση γίνανε προσπάθειες για αναδιανομή εισοδημάτων και δημιουργίας κοινωνικού ιστού. Συνδικαλισμός, αυξήσεις μισθών, παροχή επιδομάτων κ.α. Ενώ λοιπόν τέτοιου είδους μέτρα είναι πράγματι απαραίτητα για μια κοινωνία που ενδιαφέρεται για τον πολίτη, δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με μέτρα που τον σέβονται, όπως εξορθολογισμός φορολογίας και δημόσιων υπηρεσιών, επίλυση – ή τουλάχιστον προσπάθεια επίλυσης – ασφαλιστικού, θέσπιση κανόνων αγοράς και κανόνων ανταγωνισμού.

Υγεία

Η ίδρυση του εθνικού συστήματος υγείας το 1983, είναι η μόνη αξιοσημείωτη μεταρρύθμιση στον τομέα της υγείας. Το δυστύχημα ήταν ότι από όλες τις κυβερνήσεις, αλλά και από όλους εμάς, αφέθηκε έκτοτε στην τύχη του.

Τις ιδρύσεις νοσοκομειακών μονάδων καθώς και τις ερευνητικές μελέτες που τελεσφόρησαν στον ελλαδικό χώρο δεν τις προσμετράω στα πλεονεκτήματα της «πολιτικής της υγείας» καθώς οι πρώτες έγιναν με κριτήριο και απώτερο στόχο τη λήψη προμηθειών από τους εκάστοτε εμπλεκόμενους (δεν ήταν μόνο μία φορά που υπερσύγχρονα νοσοκομεία παρέμειναν κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού!) ενώ τα δεύτερα ήταν μεμονωμένες προσπάθειες ερευνητικών ομάδων.

Αναρωτιέμαι…

Πραγματικά μας φταίει το ευρώ και η δραχμή ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο στην ιδιοσυγκρασία μας?