Από αρκετά μικρός είχα ένα. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς
μου παρουσιάστηκε και με τη μορφή. Αλλά ξέρω πως το είχα νιώσει. Σίγουρα ήταν
πρωτόγνωρο. Τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ τις μεταμορφώσεις που θα έπαιρνε
στη διάρκεια της ζωής μου.
Γνωρίστηκα καλά με αυτό στην εφηβεία.
Όταν ένιωθα ολοκληρωτικά, καταστάσεις όπως γκομενικές απορρίψεις, φιλικές
ειρωνείες, καθηγητικές προσβολές και γονεϊκές χειραγωγήσεις. Κορυφώθηκε η σχέση
μας τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Υποσυνείδητα μεν, καθοριστικά δε. Σε καμία
περίπτωση δεν κατάφερα να το ελέγξω αν και προσπάθησα.
Χωρίς εκείνο δεν είχα υπάρξει ποτέ.
Είχε περάσει στις επιλογές μου, στον τρόπο σκέψης μου, στην ίδια μου τη ζωή.
Έκανα, παρολαυτά, προσπάθειες να το αποβάλλω. Κάποιες φορές πραγμάτωνα μικρές
νίκες άλλοτε πάλι υφιστάμην πανωλεθρίες. Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω
ποτέ χωρίς αυτό.
Όλα μου τα χρόνια λοιπόν προσπαθούσα να το πολεμήσω, ει
δυνατόν να το εξαφανίσω αλλά πάντα βρισκόταν εκεί θυμίζοντάς μου τα πρότυπα που
έπρεπε να ακολουθήσω, τις επιταγές που έπρεπε να εκπληρώσω και τελικά τη ζωή
που δεν θα ζούσα. Τελικά αποφάσισα να μην του αντιτίθεμαι.
Σιγά σιγά λοιπόν βρήκα μια λύση. Το αποδέχθηκα…
Συμφιλιώθηκα μαζί του αλλά δεν το άφηνα να με καθορίζει. Ξέρω πια ότι κάποιες
στιγμές δεν μπορώ να το ελέγχω απόλυτα, αλλά δεν αφήνω καμία στιγμή να με
ελέγχει εκείνο απόλυτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου