Όχι
Γύρω στα 18 ήμουνα. Είχα μπλέξει
με μια παρέα, όχι κακά παιδιά, μάλλον λίγο χαμένα. Ο λόγος προφανής: μου άρεσε
η Κλειώ. Μια ξανθιά εικοσάχρονη με πλούσιο στήθος και σκουλαρίκια μόνο στο ένα
της αυτί. Πολύ γλυκιά κοπέλα. Είχε ένα λακκάκι στο δεξί της μάγουλο που
σχηματιζόταν μονάχα όταν γελούσε. Μέρα παρά μέρα σχεδόν, βρισκόμασταν όλη η
παρέα και πίναμε μπύρες, πειράζαμε περαστικούς, παίζαμε παιχνίδια. Οι υπόλοιποι
«πίνανε» και κανένα τσιγάρο. Ποτέ δεν πίεσε κανείς κανέναν για να δοκιμάσει
οπότε κι εγώ αισθανόμουν πολύ άνετα μαζί τους γιατί δεν τα γούσταρα αυτά. Με
τον καιρό κάποιοι από αυτούς περάσανε και σε πιο βαριάς μορφής ναρκωτικά:
χάπια, κόκα, τρυπάκια. Όλον αυτό τον καιρό ο πόθος μου για την Κλειώ μεγάλωνε.
Δε λέω, με ενοχλούσε που δοκίμαζε όλων των λογιών τις ουσίες όχι όμως γιατί έμπαινα
σε δεύτερη μοίρα τόσο αλλά επειδή δεν έβλεπα τόσο συχνά εκείνο το λακκάκι.
Κάποια στιγμή βρεθήκαμε μόνοι σε
ένα δωμάτιο ενός φίλου. Η Κλειώ ήταν ήδη «φευγάτη» κι εγώ την είχα «ακούσει»
από το αλκοόλ. Η ευκαιρία βέβαια παρέμενε μοναδική. Ξεκίνησα να τη γδύνω με τη
συγκατάθεση της (?) και περίμενα το ίδιο κι από εκείνη. Αλλά η Κλειώ δεν
ανταποκρινόταν. Ούτε όταν τη φίλησα στο στόμα, ούτε όταν την έγλειψα στο αυτί,
ούτε όταν τη δάγκωσα στο λαιμό.
Δεν προσπάθησα άλλο. Την ήθελα
σαν τρελός αλλά με διαφορετικό τρόπο.
-Δεν θες να το κάνουμε πια?,
τραύλισε
-Όχι
Συγνώμη
Με είχε ξεμυαλίσει εκείνη η
μικρούλα. Δεν ήταν ότι δεν αγάπαγα τη γυναίκα μου ούτε καν πως δεν την ήθελα.
Απλά… δεν ξέρω
Τέσσερις μήνες είχε διαρκέσει
αυτό το τροπάριο. Έβρισκα δικαιολογίες συνεχώς για να κρύβομαι από τη γυναίκα
μου και να εμφανίζομαι στη γκόμενα. Είχα εκθέσει όλους μου τους φίλους – οι
οποίοι μου έκαναν πλάτες – και τη δουλειά μου. Τι ότι είχα meeting μέχρι
αργά, τι ότι θα πηγαίναμε σε επαγγελματικό ταξίδι, τι ότι έχουμε αναλάβει έναν
καινούριο πελάτη και πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του. Όλα τα είχα
χρησιμοποιήσει.
Η γυναίκα μου πρέπει να είχε
αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί μία κανόνιζε εκδρομές για τους δυο μας, μία
ετοίμαζε βαλίτσες για να πάμε να δούμε το γιο μας στη Θεσσαλονίκη, μία μου
έδειχνε φωτογραφίες από το κοινό μας παρελθόν. Εγώ τίποτα… Αυτό που έκανα είναι
να αποφεύγω το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με ξεμπροστιάσει. Το βλέμμα της
Ένα βράδυ γύρισα νωρίς σπίτι και
έβαλα τυχαία ένα σταθμό. Μόλις έβαλα ένα ποτό και κάθισα στο καναπέ μου άκουσα
ένα τραγούδι που έπαιζε ο σταθμός. Ήταν το τραγούδι του γάμου μου. Εκείνη τη
στιγμή, δεν ξέρω πάλι γιατί, έβαλα τα κλάματα. Πρέπει να έκλαιγα δυνατά γιατί
δεν άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Μονάχα αισθάνθηκα το χέρι της στην
πλάτη μου. Την κοίταξα με τα κόκκινα μου μάτια.
-Συγνώμη
Σ' αγαπώ
Μα τι διάολο συνέβαινε? Δεύτερη
μέρα σερί ξύπναγα μέσα στη μαύρη νύχτα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Σηκώθηκα κοίταξα
το ρολόι έδειχνε τέσσερις και μισή τα ξημερώματα. Βγήκα στο μπαλκόνι άνοιξα μια
λεμονίτα και άναψα ένα τσιγάρο. Η Εύα είχε φύγει κατά τις δύο το πρωί από τη
γκαρσονιέρα που νοικιάζω. Αυτό σημαίνει ότι είχα προλάβει να κοιμηθώ κοντά δυο
ώρες.
Προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο
τον τελευταίο καιρό. Αναφερόταν σε τεχνικές αυτοβελτίωσης και αυτοεκτίμησης και
δε σου κρύβω ότι με είχε επηρεάσει. Έγραφε μεταξύ άλλων ότι πρέπει να δείχνουμε
τα αληθινά μας συναισθήματα στους ανθρώπους που αγαπάμε ξεκινώντας από το
ζευγάρι μας και επεκτείνοντας το στον φιλικό και οικογενειακό μας περίγυρο.
Επειδή το είχα δοκιμάσει, πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν μια αρκετά δύσκολη συναισθηματική
κατάσταση η οποία όμως ήταν λυτρωτική στο τέλος της. Σκεπτόμενος λοιπόν το
βιβλίο κατάλαβα ότι είχα μία εκκρεμότητα.
Μπήκα φουριόζος μέσα και πήγα στη
βάση του τηλεφώνου. Πληκτρολόγησα το νούμερο και μου απάντησε σε λιγότερο από
λεπτό η μάνα μου. Ακουγόταν λαχανιασμένη και αγχωμένη και αφού την καθησύχασα
της εξήγησα το λόγο που τηλεφωνούσα.
-Σ’ αγαπώ
