Το "ταμπελάκι"

Είχα ένα προνόμιο.

Το φορείο πέρασε δίπλα μου και μπήκε μέσα στο θάλαμο. Όλα εκτυλίσσονταν μπροστά μου. Η γυναίκα πονούσε και ούρλιαζε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσω. 

Από την άλλη ήταν μαζεμένοι όλοι οι συγγενείς της. Ο άντρας της οι γονείς της. Μπορούσα και τους έβλεπα και αυτούς. Με το άγχος ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. 

Οι γιατροί είχαν περικυκλώσει τη γυναίκα και με τα μηχανήματα και τις ενέσεις τους προσπαθούσαν να τη συνεφέρουν. Εκείνη είχε κοκκινίσει και ίδρωνε ακατάπαυστα.

Ο άντρας της απέξω πηγαινοερχόταν από εμένα μέχρι το παράθυρο του διαδρόμου στο οποίο κάπνιζε ένα τσιγάρο και επέστρεφε. Καμιά φορά μειδίαζε σιβυλλικά.

Έπειτα άρχισαν τα κλάματα και τα δάκρυα. Η γυναίκα φαινόταν να μην πονούσε πια.

Η αγωνία τον συγγενών είχε φτάσει στο κατακόρυφο.

Ο γιατρός πέρασε δίπλα μου και το ταμπελάκι που είχα κρεμασμένο, κοπάνησε πάνω μου. «Μονάδα τοκετού», έγραφε

"Είναι ένα υγιέστατο κοριτσάκι!", ενημέρωσε τους συγγενείς. 

Εγώ το ήξερα ήδη...

Τότε και Τώρα

Τότε ένιωθα 28 χρονών!  Ήμουν ψηλή, μελαχρινή με σκούρα καστανά μάτια…

Τώρα νιώθω 80… Ένα τίποτα… μία απόκληρη…

Τότε σκεφτόμουνα ότι θα γυρνούσα σπίτι και θα τηλεφωνούσα στο Σπύρο! Θα έφτιαχνα μια μακαρονάδα και θα βλέπαμε την ταινία που είχαμε κατεβάσει προχθές!

Τώρα σκέφτομαι… τίποτα… την αδικία, την ατυχία, το που έφταιξα, το γιατί σε εμένα… το ότι κάποιο λάθος έγινε στο σενάριο της ζωής μου…

Τότε είχα μια ουλή πάνω από το φρύδι, παράσημο από τα παιδικά μου χρόνια!

Τώρα όλο μου το κορμί είναι σημαδεμένο...

Τότε ένιωθα ευτυχισμένη! Προσμονή για να δω την αγάπη μου, ένα γλυκό άγχος αν θα με έβρισκε όμορφη!

Τώρα νιώθω κενή. Φόβο, μίσος. Μύρισα θάνατο…

Τότε φορούσα ένα πολύ όμορφο λιλά φόρεμα που μου το είχε χαρίσει ο πατέρας μου για τη γιορτή μου! Είχα ένα κρεμαστό δαχτυλίδι στο λαιμό μου και απαλό κραγιόν στα χείλη.

Τώρα είμαι γυμνή… η αλυσίδα που κρεμόταν το δαχτυλίδι είναι πεταμένη δίπλα μου και το κραγιόν μου είναι πασαλειμμένο σε όλο μου το πρόσωπο...

Τότε ήθελα να κάνω έρωτα με το Σπύρο

Τώρα δεν θέλω να κάνω τίποτα με κανέναν...

Τότε καθώς έτρωγα τα νύχια μου μάτωσα μια παρανυχίδα

Τώρα μου τσακίσανε την ψυχή… και το αίμα έτρεχε ανάμεσα στα πόδια μου....

Τότε ήταν πριν από μισή ώρα και μόλις είχα παρκάρει, απέναντι από το πάρκο.

Τώρα είμαι στο πάρκο… δύο αιώνες αργότερα...

Τότε είχα όνειρα

Τώρα έχω εφιάλτες…

30 x 50

Με είχε κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, σχεδόν τρία χρόνια! Στην αρχή τον δυσκόλεψα – όχι εν γνώσει μου – αλλά μου μίλαγε πολύ επιτιμητικά. Δεν κακοπερνούσα βέβαια! Ερχόταν και με έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα και όταν ερχόταν, ασχολιόταν μαζί μου σχεδόν κάθε λεπτό… Πολύ σημαντικό… Όταν με χάιδευε, ήταν οι μόνες στιγμές που είχαν νόημα για εμένα. Εντάξει δεν είχα γνωρίσει κι άλλους αλλά… Κάποιες φορές ήταν χαρούμενος και το ένιωθα στο άγγιγμα του, κάποιες άλλες απότομος και το διέκρινα στις κινήσεις του. 

Μετά από κάποιο διάστημα, πρέπει να ήταν δύο χρόνια, έφερε και κάποιους φίλους για να με γνωρίσουνε. Δεν ένιωσα τίποτα για αυτούς. Με κοίταζαν σαν να είχα έρθει από κάποιο γαλαξιακό ταξίδι. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα άσχημος και η πρώτη φορά που εκείνος απολογούνταν, ή τελοσπάντων έδινε εξηγήσεις, για την αφεντιά μου. Πέρασα μια κρίση ταυτότητας η οποία διήρκεσε μέχρι την επόμενη το πρωί οπότε και ξαναήρθε μόνος του. Ένιωθα ολοκληρωμένος δίπλα του, ένιωθα ότι αυτός ήταν ο λόγος που εμφανίστηκα στη ζωή.

Κάποια στιγμή κοιτάζοντας με, μου το είπε. «Εμείς τελειώσαμε». Την επόμενη το πρωί έφερε τη γυναίκα του και το παιδί του. Ο πιτσιρικάς με κοίταζε με απορία, αλλά εκείνη με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και λύτρωση συνάμα. 

Δεν με ενόχλησε που τη φίλησε μπροστά μου ούτε καν ότι της είπε ότι η υπάρξή μου οφείλεται σε εκείνη.

Δεν με ενοχλούσε το ότι βρισκόμουνα στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου και ότι είχα αποχωριστεί το αγαπημένο μου καβαλέτο, ουτε καν οτι με είχε αποκαλέσει μικρό σε μέγεθος η γκαλερίστα

Με ενοχλεί το ότι δεν θα με ξαναγγίξουν, δεν θα με ξαναμισήσουν, δεν θα ξαναγεννηθώ.