Το "ταμπελάκι"

Είχα ένα προνόμιο.

Το φορείο πέρασε δίπλα μου και μπήκε μέσα στο θάλαμο. Όλα εκτυλίσσονταν μπροστά μου. Η γυναίκα πονούσε και ούρλιαζε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσω. 

Από την άλλη ήταν μαζεμένοι όλοι οι συγγενείς της. Ο άντρας της οι γονείς της. Μπορούσα και τους έβλεπα και αυτούς. Με το άγχος ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. 

Οι γιατροί είχαν περικυκλώσει τη γυναίκα και με τα μηχανήματα και τις ενέσεις τους προσπαθούσαν να τη συνεφέρουν. Εκείνη είχε κοκκινίσει και ίδρωνε ακατάπαυστα.

Ο άντρας της απέξω πηγαινοερχόταν από εμένα μέχρι το παράθυρο του διαδρόμου στο οποίο κάπνιζε ένα τσιγάρο και επέστρεφε. Καμιά φορά μειδίαζε σιβυλλικά.

Έπειτα άρχισαν τα κλάματα και τα δάκρυα. Η γυναίκα φαινόταν να μην πονούσε πια.

Η αγωνία τον συγγενών είχε φτάσει στο κατακόρυφο.

Ο γιατρός πέρασε δίπλα μου και το ταμπελάκι που είχα κρεμασμένο, κοπάνησε πάνω μου. «Μονάδα τοκετού», έγραφε

"Είναι ένα υγιέστατο κοριτσάκι!", ενημέρωσε τους συγγενείς. 

Εγώ το ήξερα ήδη...