30 x 50

Με είχε κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους, σχεδόν τρία χρόνια! Στην αρχή τον δυσκόλεψα – όχι εν γνώσει μου – αλλά μου μίλαγε πολύ επιτιμητικά. Δεν κακοπερνούσα βέβαια! Ερχόταν και με έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα και όταν ερχόταν, ασχολιόταν μαζί μου σχεδόν κάθε λεπτό… Πολύ σημαντικό… Όταν με χάιδευε, ήταν οι μόνες στιγμές που είχαν νόημα για εμένα. Εντάξει δεν είχα γνωρίσει κι άλλους αλλά… Κάποιες φορές ήταν χαρούμενος και το ένιωθα στο άγγιγμα του, κάποιες άλλες απότομος και το διέκρινα στις κινήσεις του. 

Μετά από κάποιο διάστημα, πρέπει να ήταν δύο χρόνια, έφερε και κάποιους φίλους για να με γνωρίσουνε. Δεν ένιωσα τίποτα για αυτούς. Με κοίταζαν σαν να είχα έρθει από κάποιο γαλαξιακό ταξίδι. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα άσχημος και η πρώτη φορά που εκείνος απολογούνταν, ή τελοσπάντων έδινε εξηγήσεις, για την αφεντιά μου. Πέρασα μια κρίση ταυτότητας η οποία διήρκεσε μέχρι την επόμενη το πρωί οπότε και ξαναήρθε μόνος του. Ένιωθα ολοκληρωμένος δίπλα του, ένιωθα ότι αυτός ήταν ο λόγος που εμφανίστηκα στη ζωή.

Κάποια στιγμή κοιτάζοντας με, μου το είπε. «Εμείς τελειώσαμε». Την επόμενη το πρωί έφερε τη γυναίκα του και το παιδί του. Ο πιτσιρικάς με κοίταζε με απορία, αλλά εκείνη με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και λύτρωση συνάμα. 

Δεν με ενόχλησε που τη φίλησε μπροστά μου ούτε καν ότι της είπε ότι η υπάρξή μου οφείλεται σε εκείνη.

Δεν με ενοχλούσε το ότι βρισκόμουνα στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου και ότι είχα αποχωριστεί το αγαπημένο μου καβαλέτο, ουτε καν οτι με είχε αποκαλέσει μικρό σε μέγεθος η γκαλερίστα

Με ενοχλεί το ότι δεν θα με ξαναγγίξουν, δεν θα με ξαναμισήσουν, δεν θα ξαναγεννηθώ.