Και πάλι κοντά σας μετά τα διαφημιστικά μηνύματα. Μαζί
μας βρίσκεται ένας απλός πολίτης της χώρας μας.
Ερώτηση: Έχετε
ελληνική υπηκοότητα έτσι;
Απάντηση: Μάλιστα
Ερώτηση: Θεωρείται
τον εαυτό σας λοιπόν, πολίτη αυτής της χώρας;
Απάντηση: Τη στιγμή που
δεν θα αισθάνομαι πολίτης αυτής της χώρας θα σηκωθώ να φύγω από αυτή.
Ερώτηση: Σύμφωνα με
τον ορισμό της λέξης «πολίτης» μιλάμε για τον κάτοικο μιας χώρας με δικαιώματα
και υποχρεώσεις…
Απάντηση: Προφανώς.
Ερώτηση: Οπότε έχετε
περίπου κατά νου, ότι το να απολαμβάνουμε κάποια κοινωνικά αγαθά – για τα
οποία μεριμνά το από εμάς εκπορευόμενο κράτος – συνίσταται σε δική μας
συμμετοχή και νομιμότητα;
Απάντηση: Που θέλετε να
καταλήξετε;
Ερώτηση: Θέλω να
καταλήξω στο εξής: Μήπως εσείς ο ίδιος με τις επιλογές σας και την απάθεια σας
έχετε οδηγήσει αυτή τη χώρα σε όλη αυτή τη φαυλότητα την οποία έχει υπεισέλθει
τα τελευταία χρόνια;
Απάντηση: Δηλαδή μου
λέτε ότι τελικώς ευθύνομαι εγώ για την κατάσταση η οποία λαμβάνει χώρα
τελευταία;
Ερώτηση: Εγώ
ερωτήσεις κάνω.
Ερώτηση: Ε λοιπόν
ναι ευθύνομαι κι εγώ. Αλλά στο μέτρο που μου αναλογεί.
Απάντηση: Δηλαδή;
Απάντηση: Δηλαδή, εγώ
δεν έβαλα το γιο μου στο δημόσιο! Δεν καταχράστηκα δημόσιο χρήμα! Δεν έκλεβα
την εφορία! Δεν συμμετείχα σε καμία παράνομη δραστηριότητα!
Ερώτηση: Φαντάζομαι
ότι δεν μιλάτε εξ ονόματος όλων των Ελλήνων έτσι; Διότι για να διαφθαρεί
κάποιος χρειάζεται κάποιος που τον διαφθείρει!
Απάντηση: Ασφαλώς.
Πάντως μιλάω για την πλειοψηφία των πολιτών.
Ερώτηση: Και τώρα
μια παρατήρηση – ερώτηση επί του επιχειρήματος σας: Δηλαδή εσείς δεν μάθατε
ποτέ κάποιον γνωστό σας ο οποίος πήρε κάποια θέση σε φορέα του δημοσίου;
Απάντηση: Φυσικά και
ήξερα. Μήπως θέλατε να κάνω και καταγγελία; Δε νομίζω ότι σε ένα ευνομούμενο
κράτος ο πολίτης πρέπει να κάνει το ρόλο του ρουφιάνου! Υπάρχουν ή θα πρέπει να
υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί.
Ερώτηση: Ακολουθήστε
λίγο το σκεπτικό μου. Εσείς δεν επωφεληθήκατε ποτέ από τα λεγόμενα
«παραθυράκια» του νόμου; Από τελοσπάντων κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις που είχαν
γίνει προφανώς με άλλη αιτία στην οποία εσείς δεν εμπίπτατε αλλά κάνατε χρήση
της μιας και ήταν νόμιμη;
Απάντηση: Θα μπορούσε.
Ερώτηση: Εσείς
κόβατε πάντα αποδείξεις; Ζητάγατε πάντα αποδείξεις; Δεν διπλοπαρκάρατε ποτέ σε ράμπα
για άτομα με ειδικές ανάγκες ή σε χώρο απαγορευμένης στάθμευσης; Δεν ζητήσατε
ποτέ διευκόλυνση για κάποιο προσωπικό σας θέμα, όχι απαραίτητα από πολιτικό
άρχοντα, αλλά από οποιονδήποτε;
Απάντηση: Όταν οι
θεσμοί και οι κανόνες δε λειτουργούν σε μια δημοκρατία αναγκάζεσαι να
ακροβατείς σε καταστάσεις που περιγράψατε προ ολίγου.
Ερώτηση: Μου λέτε
λοιπόν ότι όταν χαλάει το πλυντήριο σας πλένεται στη σκάφη τα άπλυτα και δεν
προσπαθείτε να το επιδιορθώσετε;
Απάντηση: Γενικεύσεις
και ειρωνεία διακρίνω. Το προσπερνώ και απαντώ ότι τα προβλήματα που μπορώ να
τα επιλύσω μόνος μου φυσικά και τα λύνω. Τα άλλα όμως που άπτονται συλλογικών
ευθυνών και υποχρεώσεων δεν λύνονται εύκολα και σίγουρα όχι μόνο από εμένα!
Ερώτηση: Χαίρομαι
που αναφερθήκατε στη συλλογικότητα γιατί θα ήταν η επόμενη ερώτηση μου. Εσείς
σε ποια συλλογική δράση είχατε συμμετάσχει τα τελευταία είκοσι χρόνια προς
όφελος της κοινότητας σας;
Απάντηση: Κοιτάξτε η
συλλογικότητα δεν είναι κάποιο προϊόν που το αγοράζεις από το ράφι του
σουπερμάρκετ. Μαθαίνεις για αυτή όταν κατακτήσεις την έννοια της ατομικότητας
και την εφαρμόζεις αφού αποχωριστείς αυτήν. Εμείς οι Έλληνες, αλλά και γιατί
όχι οι άνθρωποι σαν σύνολο, δεν έχουμε καν κατακτήσει την έννοια της
ατομικότητας. Φανταστείτε λοιπόν πόσο απέχουμε από τη συλλογικότητα σαν έννοια.
Ερώτηση: Με μπερδεύεται
λίγο…
Απάντηση: Ναι, ναι
καταλαβαίνω. Σας ακούω να σκέφτεστε:
«Εμείς
κατεξοχήν ατομιστές και εγωιστές που δεν υπολογίζουμε το διπλανό μας παρά μόνο
αν είναι συγγενείς, δεν έχουμε κατακτήσει – κυριεύσει μάλλον – την έννοια της
ατομικότητας;»
Δε μιλάω για
ατομικότητα χωρίς σκέψη. Αναφέρομαι σε συνειδητή ατομικότητα.
Ερώτηση: Εξηγηθείτε…
Απάντηση: Μιλάω για
εμβάθυνση στον εαυτό μας, τόσο συναισθηματικά όσο και πνευματικά, ώστε
γνωρίζοντας τον να οδηγηθούμε σε μια συνειδητότητα πράξεων και έργων. Μαθαίνοντας
λοιπόν τι πραγματικά θέλουμε, από που ερχόμαστε, που πηγαίνουμε και γενικότερα
απαντώντας στο γιατί πράττουμε αυτά που πράττουμε θα καταλάβουμε αυτήν ακριβώς
την έννοια.
Ερώτηση: Και πως
αυτό θα μας οδηγήσεις στη συλλογικότητα;
Απάντηση: Κοιτάξτε το
όλο μου σκεπτικό πηγάζει από μια υπόθεση μάλλον ουτοπική. Όχι όμως απαραίτητα.
Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν τα ίδια πράγματα: από τα αντικείμενα καθεαυτά,
έως τις επιδιώξεις τους σαν άνθρωποι και επομένως τις σχέσεις τους. Τα χρήματα ενώ
είναι το μέσο έχουν γίνει αυτοσκοπός. Τα ομορφότερα πράγματα στη ζωή δεν έχουν
τιμή. Κάτι έχουμε παρεξηγήσει…
Αν
λοιπόν καταλάβουμε ότι ναι μεν είμαστε διαφορετικοί αλλά με ίδιες ανάγκες και ίδιες
αληθινές επιθυμίες ίσως καταφέρουμε να πλησιάσουμε την έννοια της συλλογικότητας.
Ερώτηση: Σας ευχαριστώ
πολύ
Απάντηση: Κι εγώ
