Αποτίμηση

Οικονομία:

Γεωργία: 

Η Ελλάδα πριν την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια διέθετε μια διόλου ευκαταφρόνητη αγροτική παραγωγή. Μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και διαφόρων επιδοτήσεων που δόθηκαν (οι οποίες παρασχέθηκαν από τους Ευρωπαίους «ξερόλες», διαχειρίστηκαν από τα μνημεία ικανότητας ονόματι «Έλληνες πολιτικοί» και αξιοποιήθηκαν από τους κατεξοχήν αξιοκρατικότατους και δουλευταράδες «έλληνες πολίτες», ο τομέας αυτός σχεδόν εκμηδενίστηκε και οποιαδήποτε αξιόλογη προσπάθεια πλέον γίνεται σε μεμονωμένα πλαίσια.

Υπηρεσίες: 

 Ένας τομέας ο οποίος εξαπλώθηκε και διογκώθηκε – ίδιον άλλωστε τις παγκοσμιοποίησης – αλλά σε ελάχιστες εκφάνσεις του ορθολογικά και με σεβασμό στον πολίτη και στο περιβάλλον. Κάθε λιμάνι και εκατό ταβέρνες, κάθε ταβέρνα και εκατό σπεσιαλιτέ (παραφράζοντας το τραγούδι: κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ!)

Δημόσιος τομέας: 

Οι «κακοί» Έλληνες έβαζαν τα παιδιά τους στο δημόσιο και οι «καλοί» Έλληνες απλά δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα! Κι έτσι ο δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε και μαζί με αυτόν όλες οι διαδικασίες εξυπηρέτησης μας. Αν σε αυτό προσθέσουμε το «λάδωμα» και το «κονέ» καταλαβαίνει κανείς ότι και μια φωτοτυπία αν χρειαστείς να πάρεις από το Δημόσιο θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά.

Μεταποίηση / Βιομηχανία: 

 Δεν γνωρίζω αν θυμάστε ότι κάποτε υπήρχαν κλωστήρια στην Ελλάδα (Λαναράς, Κλωστήρια Ναούσης, Πειραϊκή - Πατραϊκή)? Ή ότι κάποιες επιχειρήσεις πράγματι παρήγαγαν τα προϊόντα τους στη χώρα μας (Siemens, Pirelli). Και άλλες οι οποίες φεύγουν (ή κλείνουν) κακήν κακώς τα εργοστάσια τους στην Ελλάδα για να τα ανοίξουν αλλού (Coca-cola, Χαλυβουργική, Τιτάνας).

Παιδεία:

Το εκπαιδευτικό σύστημα δέχεται κάθε χρόνο και νέες τροποποιήσεις, χωρίς να υπάρχει μια συνολική μέριμνα αντιμετώπισης της παιδείας.

Στην πράξη περνώντας, το επίπεδο των μαθημάτων ολοένα και πέφτει. Για παράδειγμα στο μάθημα Αρχές Οικονομικής Θεωρίας η ύλη των Πανελλαδικών Εξετάσεων έχει μειωθεί και μέσα στην ύλη που έχουν αφαιρέσει, περιλαμβάνονται και έννοιες όπως: ανεργία, ΑΕΠ, οικονομικοί κύκλοι. Δηλαδή οι μαθητές της τρίτης Λυκείου εισάγονται στα Πανεπιστήμια χωρίς να γνωρίζουν βασικότατες έννοιες της οικονομικής ζωής. Επίσης ένα κατεξοχήν κοινωνικής υφής μάθημα, και άρα διαπραγματεύσιμο και δημιουργικής σκέψης, οι «Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων» εξετάζεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο αυτόν της αποστήθισης.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, πριν από είκοσι χρόνια έχαιραν περισσότερης αναγνώρισης και μεγαλύτερης εκτίμησης από την παγκόσμια εκπαιδευτική κοινότητα. Τα καλύτερα μυαλά, τουλάχιστον σε ερευνητικό επίπεδο, έφευγαν στο εξωτερικό και πίσω έμεναν άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση άξιοι και επιστήμονες (αλλά όχι ικανοί για δημιουργία καινούριας γνώσης) και στη χειρότερη περίπτωση «ημέτεροι» με στόχο την κακώς νοούμενη «αποκατάσταση» και καταξίωση τους.

Μετανάστευση:

Προσωπικά, μόλις είχα γεννηθεί τη δεκαετία του ’80. Απ’ ότι όμως έχω ακούσει δεν είχαμε πρόβλημα ούτε με τους εισερχόμενους μετανάστες αλλά ούτε και με εξερχόμενους… Σίγουρα είχαμε το φαινόμενο της αστυφιλίας, με τις μετακινήσεις αγροτικών πληθυσμών στα αστικά κέντρα, αλλά δεν υπήρχε αυτό το διογκούμενο πρόβλημα εγκληματικότητας και εκμετάλλευσης (με άξονα τους σημερινούς οικονομικούς μετανάστες  εκατέρωθεν). 

Κοινωνία

Μετά τη μεταπολίτευση γίνανε προσπάθειες για αναδιανομή εισοδημάτων και δημιουργίας κοινωνικού ιστού. Συνδικαλισμός, αυξήσεις μισθών, παροχή επιδομάτων κ.α. Ενώ λοιπόν τέτοιου είδους μέτρα είναι πράγματι απαραίτητα για μια κοινωνία που ενδιαφέρεται για τον πολίτη, δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με μέτρα που τον σέβονται, όπως εξορθολογισμός φορολογίας και δημόσιων υπηρεσιών, επίλυση – ή τουλάχιστον προσπάθεια επίλυσης – ασφαλιστικού, θέσπιση κανόνων αγοράς και κανόνων ανταγωνισμού.

Υγεία

Η ίδρυση του εθνικού συστήματος υγείας το 1983, είναι η μόνη αξιοσημείωτη μεταρρύθμιση στον τομέα της υγείας. Το δυστύχημα ήταν ότι από όλες τις κυβερνήσεις, αλλά και από όλους εμάς, αφέθηκε έκτοτε στην τύχη του.

Τις ιδρύσεις νοσοκομειακών μονάδων καθώς και τις ερευνητικές μελέτες που τελεσφόρησαν στον ελλαδικό χώρο δεν τις προσμετράω στα πλεονεκτήματα της «πολιτικής της υγείας» καθώς οι πρώτες έγιναν με κριτήριο και απώτερο στόχο τη λήψη προμηθειών από τους εκάστοτε εμπλεκόμενους (δεν ήταν μόνο μία φορά που υπερσύγχρονα νοσοκομεία παρέμειναν κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού!) ενώ τα δεύτερα ήταν μεμονωμένες προσπάθειες ερευνητικών ομάδων.

Αναρωτιέμαι…

Πραγματικά μας φταίει το ευρώ και η δραχμή ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο στην ιδιοσυγκρασία μας?