Απάντηση

Υπάρχουν κάποιες «σταθερές» στη ζωή? Υπάρχει κάτι το οποίο δεν είναι «σχετικό»? Τελοσπάντων μπορώ να βρω ένα στέρεο έδαφος, για να χτίσω από μια σχέση (φιλική ή ερωτική) μέχρι την ίδια μου τη ζωή? Ή είναι όλα αμφισβητήσιμα και υπό διαπραγμάτευση?

Και έπειτα μπορώ, την ίδια στιγμή, να είμαι πραγματικά καινοτόμος και δημιουργικός? Μπορώ να θεωρήσω ότι οι απόψεις μου είναι πραγματικά δικές μου και όχι κάποιου άλλου τις οποίες απλά τις έχω ασπαστεί?

Με άλλα λόγια: «πώς βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα στο να μην παίρνεις κανέναν και τίποτα γύρω σου ως δεδομένο και να νιώθεις ταυτόχρονα ασφαλής?»

Από τα πέντε σου χρόνια έως τα δεκαπέντε σου, όλη η κοινωνία και ο περίγυρός σου, σου λένε ότι είσαι ασφαλής (οικογένεια, σχολείο, φίλοι) και προσπαθούν να χτίσουν γύρω σου – μαζί με σένα φυσικά – ένα τείχος προστασίας. Παλεύεις λοιπόν, με όλα σου τα μέσα, για την αίσθηση του «ανήκειν».

Εάν επιτευχθεί αυτό η συνταγή πέτυχε! Εάν αποτύχει όμως (λιγότερο ή περισσότερο), είσαι αντιμέτωπος με όλα τα ζητήματα που αυτό συνεπάγεται: περιθωριοποίηση, απομόνωση, χλεύη, μείωση αυτοπεποίθησης. Φυσικά ουδείς από τον περίγυρο εισπράττει αυτό το κόστος παρά μονάχα εσύ!

Κάπου στα δεκαέξι σου με δεκαοχτώ, οι ίδιοι άνθρωποι σε «σπρώχνουν» στην αλλαγή και στο να ξεχωρίζεις από τους άλλους. Για την ακρίβεια εκεί που δεν σου είχανε εξηγήσει ποτέ – με τρόπο ώστε να το καταλάβεις – γιατί «πήγαινες σχολείο», τώρα σου ζητάνε να απαντήσεις στο τι επάγγελμα θα ακολουθήσεις για την υπόλοιπη ζωή σου! Έτσι κι εσύ διαβάζεις για να ξεχωρίσεις, αθλείσαι για να διακριθείς, συνάπτεις σχέσεις για να είσαι «in».

Εάν επιτευχθεί αυτό η συνταγή πέτυχε! Εάν αποτύχει όμως (λιγότερο ή περισσότερο), είσαι αντιμέτωπος με όλα τα ζητήματα που αυτό συνεπάγεται: μείωση της αυτοπεποίθησης, εσωστρέφεια και ομφαλοσκόπηση, αίσθημα αποτυχίας. Φυσικά ουδείς από τον περίγυρο εισπράττει αυτό το κόστος παρά μονάχα εσύ!

Έπειτα λοιπόν από αυτούς τους δύο γύρους, και όντας εξαντλημένος, ξεκινάει η αυτοκριτική αλλά και η κριτική. Από τη μια σκέφτεσαι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να επανεξετάσεις όλες τις αξίες και τα «θέλω» σου και από την άλλη, ότι είναι μάταιο και απάνθρωπο να μην έχεις κάποιες σταθερές βάσεις είτε αυτό λέγεται «αξίες», είτε άνθρωποι.

Υπάρχει μα αυτοπαγίδευση  σε αυτή την ανάλυση.

Επειδή το μυαλό μας έχει μάθει να λειτουργεί αφαιρετικά και να σχηματίζει μικρές νησίδες ασφαλείας (αναφορικά με τη λογική) σπάει το παραπάνω ερώτημα σε δύο σκέλη. Πρώτον στο «να μην παίρνεις κανέναν και τίποτα γύρω σου ως δεδομένο» και δεύτερον «να νιώθεις ασφαλής». Μπορεί κανείς να απαντήσει μεμονωμένα στα δύο ερωτήματα αλλά συνθέτοντάς τα καταλήγει σε άτοπο ή καλύτερα σε ένα συμπέρασμα που δεν αποτελεί αξίωμα. Αυτό άλλωστε είναι και το δύσκολο της υπόθεσης… το ότι δεν υπάρχει κάποια πυξίδα σχετικά με τις αποφάσεις που παίρνουμε και θα παίρνουμε στη ζωή μας.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που πρέπει να ξεφύγει κανείς από την παγίδα… και από καμία παγίδα δεν ξεφεύγεις αναίμακτα και με σκέψη. Από τις παγίδες ξεφεύγεις με δράσεις και κινήσεις. Είναι το σημείο στη ζωή μας που από τη θεωρία περνάμε στην πράξη.

Η ζωή η ίδια είναι γεμάτη από τέτοιου είδους ερωτήματα που καλούμαστε, ο καθένας μας ξεχωριστά, να τα απαντήσει

Πως ας πούμε, παρόλο που είσαι ερωτευμένος με κάποιον και πρέπει να τον χωρίσεις για το καλό σου?

Πως ας πούμε, ενώ αγαπάς το παιδί σου το βάζεις τιμωρία και εκείνο κλαίει?

Πως ας πούμε, γνωρίζεις ότι η ζωή δεν είναι μόνο η δουλειά σου και παρολαυτά εκεί δαπανάς τον περισσότερο χρόνο σου?

Πως ας πούμε, ενώ ξέρεις ότι βουλιάζοντας σε μια ψυχοφθόρα κατάσταση δε σε βοηθάει να προχωρήσεις, εν τούτοις το έχεις ανάγκη?

Πως ας πούμε, ενώ γνωρίζεις ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό εσύ συνεχίζεις να καπνίζεις?

Σε όλα τα παραπάνω δεν γνωρίζεις τη σωστή απάντηση. Παρολαυτά παίρνεις κάποια. Ανάλογα με τη διάθεση σου, με το «ποιος είσαι», με το τι θέλεις.

Το ζητούμενο τελικά δεν είναι να απαντήσεις στο ερώτημα αυτό.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθήσεις να απαντήσεις.

Ζωή δεν είναι απαντήσεις

Ζωή είναι προσπάθεια.