Ο κήπος

Δεν είχε λείψει πολύ. Δεν είχε λείψει και λίγο. Πάντως σήμερα επέστρεφε σπίτι του. Είχε ξεχάσει πολλά λόγω του ταξιδιού του αλλά…

θυμόταν σίγουρα τον κήπο του. Ήταν ένας όμορφος κήπος. Πολύ όμορφος κήπος! Τόσα χρόνια προσπαθούσε μέσα του να καταλάβει αν πράγματι ήταν τόσο αξιοζήλευτος ή μήπως ένιωθε τόσο περήφανος επειδή απλά ήταν δικός του. Πάντα κατέληγε στη μέση των δύο του απόψεων:

«Είναι πράγματι όμορφος, αλλά γίνεται πιότερα όμορφος γιατί τον έχω δουλέψει εγώ!», κατέληγε.

Είχε μια ελιά στη μέση. Το μόνο δένδρο που υπήρχε εκεί μέσα όταν τον δημιούργησε. Είχε αναρωτηθεί πολλές φορές αν θα έπρεπε να την κλαδεύει για να την κάνει πλήρως της αρεσκείας του. Αλλά συμπέραινε ότι έτσι όπως στεκόταν στη μέση του κήπου του τον ευχαριστούσε. Τελοσπάντων του φαινόταν αδιανόητο να υπήρχε ο κήπος του χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη ελιά!

Έπειτα είχε φυτέψει μια τριανταφυλλιά. Δεν το περίμενε ότι θα έπιανε αλλά μετά από πολύ κόπο και φροντίδα, μικροτραυματισμούς και στενοχώριες τελικά τα κατάφερε και έπειτα από καιρό τον αντάμειψε με τα άνθη της. Την πότιζε, την κλάδευε, την περιποιούνταν αλλά μόνο τελευταία είχε καταλάβει ότι αυτό το φυτό θέλει τον τρόπο του και πολύ αγάπη!

Είχε βάλει και ένα κλήμα. Για αυτό κι αν ήταν περήφανος! Αυτό τον είχε ταλαιπωρήσει περισσότερο γι αυτό και ένιωθε μεγαλύτερη ευθύνη. Μέτα ειδικά που πέρασε και κάποιες ασθένειες με ραντίσματα και κλαδέματα, είχε δεθεί πάρα πολύ μαζί του. Είχε φτάσει στο σημείο να αποκαλεί το φυτό « ο κλημάταρος» για να πάρει τα πάνω του! Μεγάλωσε πράγματι! Σε σημείο που σκέπαζε μεγάλο μέρος του κήπου του και απολάμβανε κανείς τη σκιά του, σχεδόν τη συντροφιά του.

Τώρα που γύριζε σπίτι του, του φάνηκε σαν όνειρο…

Στην αυλόπορτα τον περίμενε ο κήπος του…

Η ελιά, η τριανταφυλλιά και «ο κλημάταρος»

Η γυναίκα του, η κόρη του και ο γιος του