Κλίνοντας το ρήμα

Εδώ ψηλά που είμαι φυσάει πολύ δυνατά. Είχα νοικιάσει το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο επώνυμο του επίτηδες, ώστε όταν ακούσει στις ειδήσεις την αυτοκτονία μου και το όνομα του να είναι η τελευταία φορά που θα ακούσουν οι φίλοι για εμάς…

Θα τον αγαπώ για πάντα…

Είναι που δεν ταιριάζαμε… εκείνος ήθελε την ησυχία του κάποιες φορές, ενώ εγώ αποζητούσα την επαφή. Ήθελα να μιλάμε, να μου λέει τα προβλήματα του, τις σκέψεις του. Να με ρωτάει και για μένα, να ενδιαφέρεται. Πολλές φορές κλεινόταν στον εαυτό του και δεν μου μιλούσε. Δεν το έπαιρνα προσωπικά, μιας και δε μίλαγε σε κανέναν, απλά θεωρούσα ότι σε μένα τουλάχιστον θα ανοιγόταν.

Θα τον αγάπαγα για πάντα...

Απλά ήταν κι η μάνα του. 30 χρονών άνθρωπος και δεν ήθελε να απογαλακτιστεί από τη «μανούλα του»! Δε λέω, αξιόλογη γυναίκα και πραγματικά δοτικός άνθρωπος. Αλλά το θέμα μου δεν ήταν αυτή. Ήταν ο σύντροφος μου. Πως μπορώ να εμπιστευτώ τον άνθρωπο μου αν βλέπω ότι εκείνος εμπιστεύεται, αν όχι περισσότερο τουλάχιστον εξίσου, τη μητέρα του? Σε τελική ανάλυση εγώ είμαι το μέλλον του κι εκείνη το παρελθόν του. Ότι είχε να πάρει από εκείνη όφειλε να το έχει πάρει.

Θα τον αγαπούσα για πάντα…

Αν προσπαθούσε έστω. Αν πάλευε να συνυπάρχει με τους ανθρώπους μου. Δεν είμαι καμιά μουρλή να περιμένω από τον άντρα μου να περνάει καλά με τις «τρελές» τις φίλες μου. Ήθελα όμως να προσπαθεί και καμιά φορά! Το ίδιο και με τους γονείς μου. Του το ‘χα πει τόσες φορές: «Δεν είναι και οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου. Κάνε μια προσπάθεια». Εκείνος όμως ανένδοτος. Κάθε φορά που κανόνιζα κάτι με κάποιον από τους προαναφερθέντες εκείνος απείχε συνειδητά. Τότε θυμόταν να παίξει μπάλα, να δει τους φίλους του, να πιεί τα κρασιά του.

Τον αγαπώ…

Είχαμε λαμπρό μέλλον μαζί. Εγώ κοινωνική λειτουργός, εκείνος ανερχόμενο στέλεχος σε πολυεθνική. Κέρδιζε καλά λεφτά. Πολύ καλά μάλιστα! Τι σκουλαρίκια, τι βραχιόλια, τι λουλούδια! Σε κάθε γιορτή έρχονταν όλα τα παραπάνω αλλά εκείνος σχεδόν ποτέ. «Έχω μπλέξει ρε μωρό μου. Θα με κρατήσουν ως αργά πάλι… Ναι τους εξήγησα ότι έχουμε επέτειο αλλά με κοίταξαν με εκείνο το βλέμμα το… Ξέρεις τώρα…». Ε όχι τελικά δεν ξέρω ρε φίλε! Τι προτεραιότητα είμαι τελικά για σένα? Ή μήπως νομίζεις τελικά ότι θα περιμένω να εκπληρώσεις τους προσωπικούς σου στόχους και έπειτα να ασχοληθείς και μαζί μου? Δεν ήθελα να μπαίνω ανάμεσα στους στόχους σου και σε εσένα, ήθελα απλώς να τους βάζαμε μαζί.

Τον αγαπούσα…

Θυμάμαι τον πρώτο μήνα που με πολιορκούσε, μας είχε κανονίσει ένα ταξίδι στις Σπέτσες που περάσαμε καταπληκτικά! Μετά πήγαμε Ιταλία, Γαλλία, Αμερική, αμέτρητες εκδρομές στην Ελλάδα αλλά ποτέ, ούτε μία φορά, μόνο οι δυο μας! Ούτε για ένα μπάνιο στη θάλασσα δεν είχαμε πάει μόνοι μας! Εγώ ήθελα να βρίσκομαι μαζί του σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και εκείνος με έπαιρνε σαν την αγαπημένη του βαλίτσα, επειδή χωρούσα μέσα μου λίγο πολύ τη ζωή του.

Τον είχα αγαπήσει…

Του την έσπαγε ο διευθυντής του, ο πατέρας του, ο γείτονας μας, ο κολλητός του ο Σάκης αλλά σε κανέναν δεν έλεγε τίποτε. Υπομονετικός άνθρωπος… Ένας μαλάκας και μισός ήταν! Δεν ήτανε 18 χρονών να του φταίνε όλα και να επαναστατεί έναντι των πάντων! Ήταν 30 και έπρεπε να διεκδικεί από τη ζωή όσα του αξίζουν. Δεν του άρεσε κάποια δραστηριότητα. Όλο κριτική και σχόλια. Δειλός και χέστης, φοβόταν τη σύγκρουση λες και ήταν ολοκληρωμένος και αλάθητος…

Κατέβηκα με προσοχή από το περβάζι του ξενοδοχείου που είχα βγει. "Δεν το αξίζει" σκέφτηκα...