Κλάμα

Τώρα κλαίω… Κλαίω γοερά… Οι λίμνες των ματιών μου λες και βρήκαν χαραγμένα αυλάκια πάνω στα μάγουλα μου και μετατράπηκαν σε χειμάρρους προς το στόμα μου.

Κι ενώ πίναμε…

Είχαμε πάει στο κλασικό μαγαζί της παραλιακής, του οποίου ήμασταν θαμώνες, και με το που φτάσαμε μας κέρασε ο μπάρμαν τα ποτά μας.

Κι ενώ πίναμε και χορεύαμε…

Είχαν έρθει και δυο φίλες του από τη σχολή. Πολύ χορός! Εκείνες κυρίως δηλαδή. Εμείς παλαμάκια και σφηνάκια. 

Κι ενώ πίναμε, χορεύαμε και διασκεδάζαμε…

Μία ξεκινούσαμε τα αστεία, μετά χορό, ύστερα ανέκδοτα, έπειτα ποτάκι, μετά πάλι χορό, ξανά πειράγματα. Γενικά σούπερ!

Κι ενώ πίναμε, χορεύαμε, διασκεδάζαμε και ερωτευόμασταν…

Υπήρχε και κάτι στην ατμόσφαιρα βέβαια. Θες οι βότκες, θες ο ιδρώτας από το χορό, θες τα φώτα κι η ένταση της μουσικής. Εμένα μου άρεσε η Κατερίνα, του Βασίλη η Βίκυ. Και φλερτάραμε! Πολύ όμορφα!

Κι ενώ πίναμε, χορεύαμε, διασκεδάζαμε, ερωτευόμασταν και τρώγαμε…

Πολύ αργότερα βγήκαμε έξω από το μαγαζί. Ευτυχώς απ’ έξω υπήρχε «βρώμικο»! Φάγαμε αγκαλιασμένοι με τα κορίτσια μη σταματώντας να αστειευόμαστε και να φιλιόμαστε.

Κι ενώ πίναμε, χορεύαμε, διασκεδάζαμε, ερωτευόμασταν και τρώγαμε… οδηγήσαμε…