Μια ιστορία αγάπης

Την πρώτη φορά που την είδα, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, της τραγούδησα! Αδιανόητο! Εγώ με τη γαϊδουροφωνάρα μου της σιγοψιθύρισα στο αυτί το «Να μ’ αγαπάς» του Σιδηρόπουλου κι εκείνη απλά μου χαμογέλασε!

Έπειτα ξαναμιλήσαμε μετά από δυο χρόνια έπειτα από δική της πρωτοβουλία. Μη φανταστείτε τίποτε σημαντικό μιλάγαμε για διάφορα πράγματα. Όχι πάντως για θέματα δικά μου. Μόνο ένας άντρας που αγαπάει αληθινά μια γυναίκα μπορεί να την αφήσει να μιλάει για ότι κατεβάσει ο νους της! Είχαμε μια πολύ διαφορετική σχέση από όσες είχα μέχρι τότε. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής μου.

Ζήσαμε αρκετά χρόνια μαζί. Είχαμε τους τσακωμούς μας – εγώ πίστευα για σοβαρούς λόγους εκείνη πάλι όχι -, τις ζήλιες μας, αλλά γενικά πάντως τα πηγαίναμε καλά. Ήταν και ένα περίεργο πράγμα με τη Φιλιώ (δε σας είπα το όνομα της ε?) όσο πέρναγαν τα χρόνια εκείνη ομόρφαινε.

Κάποια μέρα, τελείως ξαφνικά, γύρισε με ύφος επαναστάτη και μου είπε το εξής:

«Θα πάω να συγκατοικήσω με το φίλο μου!»

«Έχεις φίλο?», μπόρεσα και ψέλλισα.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Την αγαπούσα τόσο πολύ! Τι άλλο έπρεπε να της είχα προσφέρει για να μείνει κοντά μου? Πόσα λάθη πια είχα κάνει σε αυτή μας τη σχέση?

Τώρα πια, που έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, καταλαβαίνω ότι δεν ήταν θέμα δικό μου και ότι απλά έτσι είναι η ζωή!

(Τη Φιλιώ τη βλέπω ακόμα φυσικά όταν έρχεται με τον άντρα της και το παιδί της κάθε Χριστούγεννα στο πατρικό της…στο σπίτι μου)