Europe, europe όλοι

Πολλές φορές ακούω την άποψη ότι:

«Αν μείνουμε στο μνημόνιο, με όλα τα κακά που αυτό έχει, τουλάχιστον θα αποκτήσουμε κράτος φιλικό προς τον πολίτη, χωρίς υδροκεφαλισμούς, με επίκεντρο τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι ρουσφέτια και ημετερότητες».

Δεν το κρύβω στην αρχή τσίμπησα...

«Τι τους θέλουμε τόσους δημόσιους υπαλλήλους? Γιατί πρέπει να τους πληρώνουμε και να κάθονται?»

«Γιατί δεν έρχεται το λεωφορείο στην ώρα του? Τώρα που θα αξιολογηθούμε όλοι μας, να μείνουν επιτέλους μόνο οι ικανοί»

«Πρώτα ο ένας νόμος που ορίζει το τάδε, έπειτα άλλος νόμος που καταστρατηγεί τον πρώτο και στο τέλος τρίτος νόμος που περιλαμβάνει τους άλλους δύο και αυτοαναιρείται ταυτόχρονα! Επιτέλους ίδια μέτρα και ίδια σταθμά για όλους!»

Στην πορεία όμως βλέπω τα εξής:

Να πέφτουν οι μισθοί δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων

Να προσωποποιείται η κλοπή δημοσίου χρήματος σε έναν μονάχα πρωτοκλασάτο πολιτικό. (κάτι σαν ανθρωποθυσία μου φαίνεται!)

Να μειώνεται συλλήβδην η ικανότητα και η αξία όλων των Ελλήνων

Τα ΜΜΕ να εξακολουθούν να αλλοιώνουν την πραγματικότητα.

Τους φτωχούς να φτωχαίνουν

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να νομιμοποιούνται.

 Να με κυβερνάνε μη εκλεγμένοι άρχοντες.

 Να πτωχεύουν επιχειρήσεις και να μην αποζημιώνονται οι εργαζόμενοι αλλά το κράτος και οι τραπεζίτες

     Και πολλά, πολλά ακόμα.

Υπάρχει μια έννοια στην οικονομία που λέγεται «Κόστος Ευκαιρίας». Αυτό δείχνει τις μονάδες ενός αγαθού που θα θυσιαστούν για να παραχθεί μία επιπλέον μονάδα από ένα άλλο (υπό μελέτη) αγαθό. Ή αλλιώς, αν μια οικονομία παράγει παντόφλες και τσόκαρα, στην ουσία σου δείχνει πόσες παντόφλες θα θυσιαστούν για να παραχθεί ένα επιπλέον τσόκαρο.

Κάνω λοιπόν τον εξής συλλογισμό:

Για να επιτευχθεί η αλλαγή στο δημόσιο τομέα προς το αρτιότερο, την οποία πρεσβεύουνε Ευρωπαίοι και τα ευρωπαϊκού προσανατολισμού κόμματα, ίσως χρειαστεί να πληρώσουμε ένα μεγάλο (αν όχι δυσανάλογο με τα οφέλη που θα αποκομίσουμε) κόστος.

Θα πληρώσουμε τώρα με: υψηλή ανεργία, μείωση επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, αύξηση ανισοτήτων, κατάργηση εργασιακών κατακτήσεων (όχι τόσο από την άποψη της εργασίας όσο από την άποψη της ανθρωπιάς), «σπάσιμο» κοινωνικών δεσμών και διάλυση κοινωνικού ιστού, προβολή ποσοτικών και όχι ποιοτικών κριτηρίων εργασίας.

Για να κερδίσουμε στο μέλλον: αποτελεσματικότερες υπηρεσίες δημόσιου τομέα, αποκεντρωμένη διοίκηση και γιατί όχι και ανθρώπινες  συμπεριφορές από δημόσιους λειτουργούς.

Έτσι λοιπόν μπορεί ο καθένας να υποστηρίξει την άποψη του.

Αν λοιπόν είσαι υπέρ αυτής της αλλαγής (ευρωπαϊστής let’s say!), δηλαδή θες να κάνεις μια θυσία τώρα για να απολαύσεις τους καρπούς της στο μέλλον, γιατί δεν κάνεις μια μεγαλύτερη θυσία (να βγεις εκτός Ευρώπης και να στηριχθείς στα πόδια σου) ώστε να έχεις ακόμα μεγαλύτερα οφέλη στο μέλλον?

Αν είσαι κατά της Ευρώπης (αντιμνημονιακός let’ say!), δηλαδή δεν θέλεις να κάνεις θυσίες εάν πρόκειται να καρπωθούν τα οφέλη αυτά και τρίτοι, γιατί αν βγεις εκτός Ευρώπης νομίζεις ότι δεν θα ξαναδημιουργήσεις τις ίδιες συνθήκες απαξίωσης και διαφθοράς μετά από κάποια χρόνια όντας «αυτόνομο» κράτος?

Το ζήτημα είναι εσωτερικό του καθενός μας και όλων μαζί… Πρέπει να αλλάξουμε… Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές να δούμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε για να ζούμε. Μιλάω για μια επανιεράρχηση αξιών και "θέλω". Η απάντηση δεν είναι Ευρώπη ή όχι Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή προοπτική ή όχι, είναι το μέσο, όχι ο σκοπός,