Γιατί όχι?

Νομίζω ότι όλη η γενιά μου πάσχει από το σύνδρομο του «γιατί». Και μιλάω για τις προσωπικές μας επιλογές. Οι καταστάσεις που έχουμε ζήσει, αν και δεν υπήρξαν κατά γενική ομολογία οι πιο δύσκολες στο βάθος των αιώνων, μας έχουν οδηγήσει σε μια διαρκή αναζήτηση των «αιτιών των πραγμάτων». (- Όχι ρε Μητσάρα αγόρι μου, όχι για όλους, εντάξει!). Αυτό μας έχει κάνει λιγάκι πιο «αργούς» στις αποφάσεις μας και πιο διστακτικούς στις κινήσεις μας. Φυσικά η διαδικασία αυτή είναι απολύτως απαραίτητη, γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Οφείλουμε όλοι να περάσουμε από αυτό το στάδιο για να ξέρουμε το σημείο αναφοράς μας και το τι πραγματικά αποζητάμε από τη ζωή μας.

(Αν μας παρομοίαζα με δέντρα, θα έλεγα ότι ψάχνουμε να βρούμε μέχρι που φτάνουν οι ρίζες μας και μέχρι που απλώνονται τα κλαριά μας)

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η αυτοπαγίδευση σε μάλλον πλαστά ερωτήματα. Είναι εκείνες οι φορές που αισθανόμαστε ότι η ψυχοπνευματική κατάσταση μας, μας δυσχεραίνει στις αποφάσεις μας. Είναι εκείνες οι φορές που καθυστερούμε να πάρουμε αποφάσεις χωρίς να υπάρχει σημαντικός λόγος (για εμάς τους ίδιους). Είναι εκείνες οι φορές που αισθανόμαστε να πρωταγωνιστούμε σε ένα όνειρο και στο οποίο περιβαλλόμαστε από ένα παχύρευστο υγρό μέσα στο οποίο κολυμπάμε!

Εν τω μεταξύ η ζωή μας προχωράει και οι ευκαιρίες περνάνε (όχι χάνονται!). Γινόμαστε πιο αργοί, πιο αναποφάσιστοι, πιο εσωστρεφείς, πιο μοναχικοί. (Τίποτε από αυτά δεν είναι αρνητικό αρκεί να είναι το ζητούμενο).

Κάποια στιγμή πρέπει να ρωτήσουμε «γιατί όχι?»

(Σαν δέντρα πάλι, ότι ρίζες και κλαριά και να έχουμε πρέπει να τα μεγαλώσουμε, να τα αλλάξουμε και γιατί όχι να τα ομορφύνουμε!)