Εγώ κι εσύ...

Συχνά αναρωτιέμαι το εξής: Ποιοι είναι τα οικονομικά συμφέροντα? Όχι ποια αλλά ποιοι! Ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι κρύβονται πίσω από την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας και την εκμετάλλευση μας? Χρειάζομαι κάποιον ρε γαμώτο να βρίσκεται απέναντί μου! Θέλω να έχει όνομα, φάτσα και ταυτότητα! Δε γουστάρω να πολεμάω ανεμόμυλους…

Και ξαφνικά κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω το είδωλό μου… και είναι πράγματι απέναντί μου…

Εξηγούμαι…

Εγώ κι εσύ έχουμε βρεθεί ο καθένας στη θέση να κάνουμε κάτι το οποίο αντιβαίνει στη συνείδησή μας…

(δε μου αρέσουν οι λέξεις «ηθική» και «αρχές» που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αντί για τη λέξη συνείδηση, για τρεις λόγους 1. ακούγονται και οι δύο σαν να επακολουθούν οι εντολές του Μωυσή, 2. είναι δυσμετάβλητες σαν περιεχόμενο και όχι αντιπροσωπευτικές για όλους και 3. έχουν καταντήσει, από το ξεχείλωμα που έχουν δεχθεί από τους εκάστοτε χρήστες τους, καλσόν!)

…στον επαγγελματικό μας χώρο για να κερδίσουμε την εκτίμηση του διευθυντή μας ή σε τελική ανάλυση να «βοηθήσουμε» την εταιρία για την οποία εργαζόμαστε. Ναι αλήθεια! Κι οι διευθυντές μας με τη σειρά τους στον παραπάνω κλπ, κλπ. Αν έσπαγε κάπου αυτή η αλυσίδα ίσως δεν εξυπηρετούνταν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Θα μου πεις «μια δουλίτσα έχω και εγώ για να ζήσω» θα σου πω «μπορείς να βρεις άλλη» - ή τουλάχιστον μπορούσες! Θα μου πεις «με τις υποχρεώσεις μου τι θα κάνω? Πως θα τα βγάλω πέρα» θα σου πω «οι υποχρεώσεις σου πηγάζουν από τα πρότυπά σου και τη ζωή που έχεις επιλέξει, άρα μπορούν να αλλάξουν». Θα μου πεις «ποιος είμαι εγώ που θα έρθω σε σύγκρουση με τον εργοδότη μου» θα σου πω «εσύ είσαι εσύ, δεν είσαι ή δουλειά σου». Γενικά θα μπορούσες να μου λες πολλά και να σου απάνταγα μάλλον σε όλα. Αλλά τι ψάχνεις? Κάποιον που έχει τις απαντήσεις στα προβλήματα τα δικά σου? Δεν υπάρχει! Sorry

Συμπέρασμα 1: Εγώ κι εσύ εργαζόμενοι για κάποιους που δε μας σέβονται βοηθάμε στη διατήρηση και γιγάντωση των οικονομικών συμφερόντων.

Εγώ κι εσύ αγοράζουμε σίγουρα παραπάνω σε καθημερινή βάση από αυτά που χρειαζόμαστε για να περνάμε όμορφα. Πες μου τώρα ότι όλα τα ρούχα που έχεις στην ντουλάπα σου τα φοράς?(Που διάολο μένεις, Σιβηρία?) Ή ότι δεν έχεις πετάξει ποτέ περισσευούμενο φαγητό? Ή ότι δεν έχεις τουλάχιστον μία ηλεκτρική συσκευή σπίτι σου που έχεις να τη χρησιμοποιήσεις δεν ξέρω κι εγώ από πότε? Άρα καταναλώνουμε παραπάνω από αυτό που χρειαζόμαστε. Γιατί? ακολουθεί η ερώτηση. Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και πολύπλοκη: Δεν είμαστε ο εαυτός μας. Όχι γιατί απλά δε μας το έμαθαν αυτό, αλλά γιατί δεν ήθελαν να τον μάθουμε. Δεν τους βόλευε να μας μάθουνε να μοιραζόμαστε πράγματα με κάποιον άλλον γιατί αυτομάτως οι πωλήσεις των προϊόντων θα έπεφταν στο μισό!

Συμπέρασμα 2: Εγώ κι εσύ καταναλώνοντας υπέρογκα τα προϊόντα των επιχειρήσεων τρέφουμε συνεχώς την ασυδοσία των οικονομικά ισχυρών.

Εγώ κι εσύ δε μιλήσαμε ποτέ ανοιχτά.

Πάντα φοβόταν ο ένας τον άλλον (κλειδαριές, συναγερμοί, ασφάλειες, διπλές πόρτες, τριπλά τζάμια).

Πάντα ζήλευε ο ένας τον άλλον από μικρά παιδιά. (το μολύβι μου, η κασετίνα σου, η γκόμενα μου, το αυτοκίνητό σου, το σπίτι μου, το εξοχικό σου). Δεν υπάρχει τερματισμός σε αυτό το ράλι.

Πάντα θέλαμε να ξεχωρίζουμε ο καθένας για τον εαυτό του (πρώτος στο τρέξιμο, πρώτος στους βαθμούς, πρώτος στη δουλειά - πρώτος στο θάνατο?)

Συμπέρασμα 3: Εγώ κι εσύ… δε μιλήσαμε, δεν αγγιχτήκαμε, δεν αγαπηθήκαμε γι αυτό τα οικονομικά συμφέροντα μας ξεπέρασαν.

Went there

Going somewhere else