Ακούω, τα τελευταία 2 χρόνια, ότι η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια. Ακούω ότι οι έλληνες πτωχεύουν. Ακούω ότι έχουν απαξιωθεί τα πάντα, ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτε – ή μάλλον μόνο για το χειρότερο… Ακούω επίσης ότι φταίμε, εμείς οι απλοί άνθρωποι (όχι μόνο οι έλληνες) για κάθε δεινό του καπιταλιστικού συστήματος, για κάθε σφάλμα των κυβερνώντων όλα αυτά τα έτη, για κάθε λάθος υπολογισμό του εκάστοτε τεχνοκράτη…
Και σε κάποιο βαθμό ίσως ακούω και αλήθειες…
Από την άλλη όμως βλέπω κιόλας…
Βλέπω παιδιά να ξεριζώνονται από τους ανθρώπους τους, για να πάνε στο εξωτερικό να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο. Δικό τους ή γιατί όχι και της Ελλάδας αύριο…
Βλέπω ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να καβαλάνε τα ποδήλατα τους και να σχηματίζουν πραγματικές ομάδες για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της άθλησης και της ευχαρίστησης της πόλης τους.
Βλέπω πολίτες ενεργούς να υπερασπίζουν την άποψη τους με ονοματεπώνυμο και χωρίς κουκούλες στα διόδια, στις συγκεντρώσεις, στις αυτόνομες οργανώσεις με προτάσεις για τη δική τους ευημερία.
Βλέπω από πολλά άτομα ένα σκεπτικισμό και μια αμφιβολία για καθετί που «λανσάρεται» από τους κρατούντες (τηλεοράσεις, περιοδικά, διαγγέλματα πρωθυπουργών και ευρωπαϊκών επιτρόπων) ως μονόδρομος.
Βλέπω κόσμο να προσπαθεί πια όχι μόνο για τα λεφτά (ίσως γιατί μας τελείωσαν! ίσως όμως και όχι μόνο για αυτό…)
Βλέπω κάποιους που χτίσανε τη ζωή τους με ιδρώτα και αίμα να είναι διατεθειμένοι να τα ξαναχύσουνε…
Προχθές λοιπόν που πήγα στο γιατρό, μου είπε ότι τα αυτιά μου ακούνε μια χαρά…
…με την όραση είχα κάποιο πρόβλημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου