Δημιουργία?

Κάποιος φίλος μου είπε να γράψω για δημιουργία…

Θα ξεκινήσω λοιπόν από το θάνατο…. Ότι πεθαίνει πάει να πει ότι υπήρξε. Τι πιο μεγαλειώδες από αυτό! Όπως λένε «μόνο αν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του». Αφού όμως αισθανθείς την απουσία του πάει να πει ότι πριν ήταν εκεί και άρα είχε κάπως δημιουργηθεί. Η ερμηνεία λοιπόν της δημιουργίας μπορεί να ξεκινήσει από την έλλειψη ύπαρξης.

Κάθε θάνατος είναι μια νέα αρχή. Κάθε ζωή, κάθε σκέψη, καθετί που τελειώνει, δίνει τη θέση του σε κάτι καινούριο. Κάτι που ψάχνει τη θέση του στο σύμπαν, στον πολιτισμό, στις ζωές μας. Η συνέχεια λοιπόν της έννοιας της δημιουργίας ίσως είναι η συμπλήρωση υπαρχόντων – παλαιότερων εννοιών, ανθρώπων, κυττάρων από νέα συστατικά.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη έννοια της δημιουργίας, αυτή στην οποία μάλλον αναφερόταν ο φίλος, η οποία δεν είναι άλλη από τη δημιουργία μιας οντότητας εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτε. Το κενό. Αυτή είναι, μάλλον, και η πεμπτουσία της δημιουργίας. Έτσι δημιουργήθηκαν καινούριες μουσικές, καινούρια καλλιτεχνικά ρεύματα στη ζωγραφική στην αρχιτεκτονική, καινούρια κινήματα σκέψης και δράσης. Επίσης, δημιουργήθηκαν καινούριοι πολιτισμοί, καινούριες επιχειρήσεις, καινούριες ειδικότητες, καινούρια αξιοθέτα. 

Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ αυτών των δύο ομάδων «δημιουργημάτων». Τα πρώτα είναι συνήθως αποτελέσματα εσωτερικού μηχανισμού αναζητήσεων ορισμένων ανθρώπων ή ομάδων ενώ τα δεύτερα τελικές εκφράσεις μιας άνωθεν αλλαγής του κοινωνικοεπιχειρηματικού μοντέλου. Κοινώς, για τα πρώτα μηχανισμός κίνησης είναι η αλήθεια ενώ για τα δεύτερα το χρήμα.

Έτσι λοιπόν, όλοι μας σε ένα βαθμό δημιουργούμε αλλά πόσοι από εμάς είναι αληθινά δημιουργικοί? Πόσοι από εμάς δημιουργούμε κάτι που πριν δεν υπήρχε και δεν αντιγράφουμε απλά κάτι που κάποιος κάνει καλά?

Just thinking…