Κτητικότητα

Έχω ένα πρόβλημα… με την κτητικότητα. Παρότι είναι πρόβλημά μου και θα έπρεπε να απασχολεί εμένα , λέω να το μοιραστώ.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός και ζήλευα τα παιχνίδια ορισμένων άλλων παιδιών…

«Να πάρεις δικό σου!» με απόπαιρναν.

Τότε έσκυβα το κεφάλι και έφευγα αν και δεν καταλάβαινα γιατί δεν το μοιράζονταν μαζί μου. Σκεφτόμουν από μέσα μου: «καλά εάν παίξουμε λιγάκι μαζί πειράζει?»

Έπειτα που μεγάλωσα λιγάκι και εντάχθηκα σε διάφορες κοινότητες είδα ότι δεν υπήρχαν διαφωνίες πια για τα παιχνίδια. Τα τελευταία είχαν μετατραπεί σε γνώση, σε μυστικά, σε ανθρώπους. «Δεν ανήκεις εδώ!» με πάγωναν.

Τότε έσκυβα το κεφάλι και έφευγα αν και δεν καταλάβαινα γιατί δεν τα μοιράζονταν μαζί μου. Σκεφτόμουν από μέσα μου: «και τι έγινε αν είμαστε όλοι μαζί και γνωρίζουμε τα ίδια πράγματα?»

Τώρα πια που έχω δικά μου «αντικείμενα», «ανθρώπους», «απόψεις» ξέρω ότι δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον. Δεν καταλαβαίνει μωρέ… Δεν μπορεί να το υποστηρίξει… Και στην τελική τι θα πάρω εγώ από αυτόν?

Απλά περνάνε κάτι σκέψεις ώρες ώρες:

Όταν κλείνω τα μάτια μου για πάντα, θα μπορώ να πάρω όλα αυτά τα πράγματα που έχω μαζί μου?...