Είχε μια δουλειά κάποτε.
Εδώ. Στο χωριό του. Στην Κρήτη.
Όταν έφυγε για το εξωτερικό
άφησε… μια γυναίκα, ένα γιο, τέσσερις κόρες, κάμποσους φίλους, τον τόπο του, τα
έθιμά του, μια πατρίδα, μια αγκαλιά, ένα πιάτο φαγητό, μια μποτίλια ρακή, μια
ζωή…
Όταν έφυγε για το εξωτερικό
βρήκε… δουλειά και… μόνο!
Κρίμα να μην ήμουνα κι
εγώ τουλάχιστον εκεί μαζί του να του απάλυνα τον πόνο…
Σήμερα δε ζει πια… Όχι,
όχι σίγουρα δεν ζει…Αν και…πολλές φορές, δεν
σου κρύβω ότι νομίζω ότι τον βλέπω… σε κάτι φανάρια, σε κάτι βαγόνια τρένων,
σε κάτι αγορές να κουβαλάει τα πιο βαριά αντικείμενα…
Μπα, λάθος θα κάνω…
Η σκληρή ειρωνεία της
ζωής είναι πως η χώρα για της οποίας την οικονομία συνέβαλε ήταν η ίδια εναντίον
της οποίας είχε πολεμήσει 15 χρόνια πριν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου