Ξύπνησα ιδρωμένος… Η πλάτη μου πονούσε και δυσκολευόμουνα μέχρι και να γυρίσω πλευρό. Όταν όμως γύρισα, η γυναίκα μου έλειπε από δίπλα μου! «Η κόρη μου?», ανατρίχιασα, «που είναι η κόρη μου?», φώναξα. Μέσα στο μισοσκόταδο κατάλαβα ότι κοιμόμουνα καταγής. Ψαχουλεύοντας τους τοίχους του δωματίου για να βρω την έξοδο ακουμπούσα κάτι ακανόνιστα εξογκώματα που υπήρχαν παντού. Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι βρισκόμουνα σε μια σπηλιά (!).Το φως με τύφλωνε αλλά έπρεπε να βγω έξω …
Πέντε λεπτά αργότερα καθόμουνα με την οικογένειά μου και γελάγαμε κάτω από ένα πλατάνι. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα ζούσαν οι πρώτοι πρόγονοι μας…
«Κι εγώ τι θέλω εδώ?», αναρωτήθηκα. «Που είναι το σπίτι μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου, τα λεφτά μου? Που πήγαν, ποιος μου τα πήρε?» τσαντιζόμουνα.
«Τι τα θες?», είπε η γυναίκα μου.
«Ποια?», απάντησα
«Όλα αυτά που σκέφτεσαι…», είπε η κόρη μου
«Δε σκέφτομαι κάτι», απάντησα
«Ότι χρειάζομαι είναι εδώ»
είναι πολυ ζωντανο...σαν να το βλέπω
ΑπάντησηΔιαγραφή