Δολοφόνοι...ονείρων

Υπάρχουν κάποιες δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες για να κάνεις τη δουλειά σου πρέπει να λαδώσεις (ουάου!). Η εστίαση από ορισμένους στο γεγονός ότι τα χρήματα αυτά είναι «μαύρα» ή ότι αυτό είναι «παράλογο» ή ακόμα και ότι είναι «ακριβό» είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι σαν να κατηγορείς κάποιον που ψάχνει στα σκουπίδια για μη απόδοση ΦΠΑ!

Το όλο ζήτημα αγγίζει τα όρια της δολοφονίας…

Ήταν ένα ζευγάρι. Έλεγαν να παντρευτούν. Αγαπιόντουσαν κιόλας. Να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή. Είχαν και δυο, τρία όνειρα… Ένα μωρό, μια δουλίτσα και να μείνουν στη χώρα που γεννήθηκαν οι γονείς τους (ο τόπος είναι για όλους ένας δεσμός όπως κι ο χρόνος άλλωστε). Αποφάσισαν λοιπόν ότι θα ανοίξουν μια επιχείρηση για να ζήσουν.

Έψαξαν από εδώ, κοίταξαν από εκεί, συγκέντρωσαν τελικά όλα τα χαρτιά που χρειάζονταν για «νέους επιτηδευματίες». Μέχρι να γίνει δεκτή η αίτησή τους αγόραζαν τα απαραίτητα για τη λειτουργία της επιχείρησης τους. Γραμμάτια, προκαταβολές, σύνδεση ΔΕΗ – ΟΤΕ άρχισαν να τρέχουν…

Περνούσαν οι εβδομάδες χωρίς νέα από τη δημόσια υπηρεσία και έτσι αποφάσισαν να περάσουν μια βόλτα για να δουν σε τι οφείλεται η καθυστέρηση. Μετά από ένα «χαμένο» διήμερο που δεν μπόρεσαν να βγάλουν άκρη και λίγο πριν μπουν για τρίτη σερί μέρα στο τοπικό γραφείο συναντήθηκαν με έναν παλιό τους γνωστό ο οποίος τους εξοικείωσε με όρους όπως το «λάδωμα» και το «γρηγορόσημο». Δεν ήθελαν να το πιστέψουν… (που διάολο ζούνε!). Έπειτα όμως από αποτυχημένες ορθολογικές προσπάθειες κατέφυγαν και αυτοί στο λεγόμενο «φακελάκι». Ω! Ως δια μαγείας η επιχείρηση τους άρχισε να λειτουργεί μέσα στο επόμενο δεκαήμερο!

Που είναι λοιπόν η έννοια της δολοφονίας?

Όταν  βασανίζεις και σκοτώνεις συστηματικά και ανερυθρίαστα έννοιες όπως:

η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη, η νομιμότητα, η προσπάθεια, ο ορθολογισμός, το μεράκι, το φιλότιμο, η αλληλεγγύη…

είναι ζήτημα χρόνου να σκοτώσεις έννοιες όπως:

άνθρωπος, όνειρα, αγάπη…

Αν στις πρώτες κάνουμε μνημόσυνο, οι τελευταίες ψυχορραγούν…